Talan er um gomul fólk, sum ikki eru før fyri at nýta bussleiðina, men sum heldur ikki lúka treytirnar fyri at brúka MBF bussin. Onkur av hesum gomlu hava avvarðandi ella onnur, sum hava møguleika fyri at koyra tey, men gomul fólk, sum ikki klára at nýta bussleiðina, ikki hava avvarðandi, sum kunnu koyra tey og ikki lúka treytirnar fyri MBF flutningi, mugu leiga hýruvogn.
Aftan á at bussleiðin var vorðin ókeypis, hitti eg eina eldri kvinnu, sum segði mær, at hon hvønn dag leigaði hýruvogn til og frá Landssjúkrahúsinum fyri at vitja mannin, sum var innlagdur har. Hon var nokkso illa gongd, brekka var til bussteðgiplássið og ikki var hugsingur um hjá henni at klára at ganga til og frá bussteðgiplássinum ella at ganga til og frá Landssjúkrahúsinum. Hon er neyvan nakað eindømi.
Sostatt er støðan nú, at eg, sum eri frísk og ferug og faktiskt væl kann ganga alla Havnina á tamb, kann koyra buss ókeypis fyri skattgjaldarans rokning, meðan gomul, illa gongd fólk noyðast at gjalda tað, sum tað kostar at koyra hýruvogn, tá tey skulu til og frá húsum. Eg kann ikki hugsa mær, at hesin mismunur er tilvitaður frá Tórshavnar kommunu, kanska bara eitt dømi um, hvussu stutt vit eru komin í hugburði, tá talan er um at hugsa líkarætt inn í tænastar.
