Vestmanna:
Hóast tað var dýrdarveður, so má sigast, at rættuliga mong vóru komin í ítróttarhøllina í Vestmanna at hoyra tey tíggju luttakandi orkestrini á palli til árligu musikkstevnuna. Men sigast skal beinanvegin, at tá konsertin leið móti endanum vóru ikki nógv eftir. Konsertin var alt ov long, hon vardi í yvir fýra tímar, og tað er ov longi hjá fólki at sita og lurta. Serliga ein dag sum leygardagin, tá sólin bakaði uttanfyri.
Men tá tað er sagt, so skal eisini sigast, at konsertin var góð. Orkestrini venja vanliga nógv til stevnuna, og tað hoyrist aftur. Stuttligt var eisini at síggja, hvussu mong ung eru við í teimum ymsu orkestrunum, og tað borgar jú fyri framtíð.
Vanliga fáa orkestrini 15 minuttir á pallinum, men tað hevur gingið striltið at fáa tey at halda tað. Og tí gerst konsertin ofta ov drúgv.
Orkestrini hittast bert hesa einu ferðina um árið, og ger tað helst sítt til, at konsertin dregur út. Men hvussu er og ikki, er tað ein fragd fyri oyrað at hoyra øll hesi orkestrini. Føroyingar kunnu vera ernir av, at vit eiga so mong orkestur.
Løgini, sum orkestrini spældu, vóru sera ymisk. Alt frá popp-løgum til marsjir.
Útlendskir gestir
Skeið var sum sagt í Vestmanna Dýra Biðiðdag. Hetta gjørdi so, at konsertin sum vanliga er Dýra Biðiðdag varð flutt til leygardag. Við á skeiðnum vóru tríggir útlendskir tónleikarar. Martin Pollard, sum spælir piano, David Childs, euphonium og Eirik Gjerdevik, tuba.
Teir báðir David Childs og Eirik Gjerdevik komu við teirra íkasti til konsertina, og tað var hugtakandi og fantastiska flott at hoyra, hvussu væl teir meistraðu teirra ljóðføri. Serliga norðmaðurin tann yvir tvær metur langi Eirik Gjerdevik skaraði framúr. Hann vísti seg sum sjónleikara samstundis sum hann spældi tvey solostykki. Tað eina greiddi hann frá framman undan, at tað var skrivað sum ein uppgerð millum mann og konu. Maðurin var vorðin heldur drukkin, og tað var konan ikki blíð um.
? Spakuliga vinda tey seg upp og verða illari og illari. Fyri at slætta sjógvin eina løtu býður maðurin so konuni upp til ein vals. Men hann er jú so drukkin, at tað eru nógvir slingrar í valsinum, so øði kemur í aftur. Tit kunnu sjálvi avgerða, hvør tit halda vann uppgerðina, segði skemtingarsami tubasnillingurin áðrenn framførsluna.
Og tað var stuttligt at hoyra hann spæla hesa soloina. Við eygunum vísti hann ferð eftir ferð, hvussu støðan var hjá ávíkavist manni og konu, og hann spældi báðar leiklutir til eitt reint UG. Og áhoyrararnir fingu rættuliga vant láturmusklarnar hesa løtuna.
Framtíðin tryggjað
Uttan at taka nakað frá hinum orkestrunum, so má Havnar ungdómsorkestur nevnast. At hoyra hetta orkestrið var ein sonn fragd fyri oyrað. Blásararnir eru so ungir, men hóast tað smæddust tey als ikki burtur millum hini orkestrini. Við nógvum sjálvsáliti spældu tey teirra skrá, og tað sást væl, at tey hugnaðu sær hesa løtuna. Við hesum orkestrinum kann ikki annað sigast enn, at framtíðin hjá Havnar hornorkestri er tryggjað. Fleiri av blásarunum spæla eisini við í Havnar hornorkestri, men tað má sigast at vera frálíkt við einum tílíkum orkestri eisini.
Og at enda í konsertini fingu áhoyrararnir sjálvsagt evropameistararnar at hoyra. Tey spældu nøkur av stykkjunum, sum tey framførdu til sjálva kappingina, og lógvabrestirnir dundu eftirí, tá tey vóru liðug at spæla. Og hóast hetta var fýra tímar eftir, at konsertin var byrjað, so vildu áhoyrararnir hoyra meira. Teir fýra solokornett spælararnir í orkestrinum spældu so eina solo sum eykalag.
Aftaná varð farið út um, har øll orkestrini í felag framførdu tvey løg í góða summarveðrinum.
Samanumtikið lat til, at øll vóru vælnøgd við musikkstevnuna, men um fyrireikarar framyvir ætla at savna fleiri áhoyrarar og halda teimum í stólunum alla konsertina, so má og skal hon vera stytri. Tí fýra tímar er helst ov nógv hjá sjálvt tí mest áhugaða í horntónleiki.
