Sjálv skráin fyri sýningina er sera sigandi. Hon er innbundin í sandpappír! Annars er hon snøgg og snotulig, freistast ein at viðmerkja.
Birgit Østergaard Pedersen arbeiðir við mótsetningum. Væl blandað síggjast plastikk, bronsa, filmstrimlar, hestahár og súkkluslangur. Hon er hugtikin av pappírinum, ið er so sterkt á so mangan hátt, í mun til evnisnøgdina. Men hon arbeiðir við mótsetningum og hugtakandi er at síggja tvørturígjøgnum gjøgnumskygdu bannarar hennara , við eini metalplátu hangandi niðast. Tað lættara, veikara tilfari heldur sterka jarninum uppi. Pappírið hugtekur hana og hon hevur lært seg hondverkið at framleiða pappír.
Eisini er list hennara ymisk, alt eftir, hvar sýningin er. Henda sýning er gjørd til Musikkhúsið í Århus, men er ein onnur í Norðurlandahúsinum og uppaftur ein onnur, tá hon seinni verður sett upp í Nuuk, tí listaverkini nýta møguleikarnar, ið rúmið gevir. Birgit sigur í hesum sambandi, at Norðurlandahúsið er sera hugtakandi.
Loddrætt
Hon hevir ongantíð atbeitt við vanligari motivstødd ella sniði. Hon er sera hugtikin av japanskum gøtulýsingum. Hesar eru altíð loddrættar, orsakað av skriftmálinum, og tað er henda stødd, ið Birgit Østergaard Pedersen arbeiðir nógv við. Og í fullari stødd, t.d. 70 x 260 cm.
Ein slíkur bannari er, har turkaðar bananir eru festar í, og minna hesar um fuglar.
Eitt hugarák aftanfyri list hennara er, at tað liggur altíð okkurt og bíðar eftir júst tær. Okkurt, ið onnur ganga framvið, men sum tú eigur at taka upp. Tó skemtar hon við, at tá hon fann fyrstu bananina á einum túri við Vesturhavið, so hugsaði hon, at henda var júst til hennara. Tað vísti seg seinni, at har vóru eini 100.000 bananir, ið okkurt skip óivað hevur mist yvir borð.
Birgit leggur dent á, at í arbeiði sínum er tað ein lang arbeiðsgongd ið hevur stóran týdning. Sjálvt hondverki. Men eisini tað at gera royndir. Á eini ferð í Meksiko herfyri royndi hon t.d. at balla stein í vátt papír og seta eld á. Úrslitið vóru sera vakrir steinar. Men talan er iki bert um eina arbeiðsgongd við hondum, men eisini í huganum verður arbeitt.
Elefanturin
Og hóast Birgit Østergaard hevur lært seg hondverk, fyri síðani við pappíri júst er farin øvugtan veg, og sóknast eftir markinum, ið pappírð hevur, so er ikki bert talan um gleðina við at duga eitt honverk og kenna tilfarið. Listin er at kenna, listin er nú, heldur Birgit, ið leggur dent á, at list hennara eisini er ein arbeiðsgongd í huganum. Spæl við orðum og hugtøkum.
Nøkur av verkheitunum hava samband við fílar. Hondbókin hjá elefantinum og "elefantens vandrestøvler". Eisini í heitunum verður arbeitt við mótsetningum. Spurd um, hví júst elefanturin er áhugaverdur sigur Birgit, at fílar er hugtakandi og ólogiskur. Eitt stórt dýr, ið er vegtarur, og sum kann doyggja út, eins og dynisaurarnir, ansa vit ikki eftir teimum. At síggja ein fíl í rørslu, er eisini eins og at síggja eina ballet í "slow motion", sigur Birgit Østergaard Pedersen, ið minnir á orðini hjá Karen Blixen, ið sigur, at elefanturin hevur hala bæði framman og aftan.
Framsýningin letur upp í dag klokkan 16 og er opin til og við 9. mai.
