Heldur ikki løgmaður, sum varðar av málinum í landsstýrinum, tók orðið.
Bjørt Samuelsen, sum var við at leggja uppskotið fram, sigur, at orsøkin til tað var, at samgongan samdust um beinleiðis at boykotta viðgerðina.
Tað hevur hon fingið at vita frá tinglimum í samgonguni.
Og nú vil hon hava at vita frá løgmanni, hvat hann heldur um slíka framferð.
Hon spyr løgmann, um hann kann vátta tað, samgongulimir hava sagt um, at bara framsøgufólkini fyri samgonguflokkarnir skuldu taka orðið í málinum, og at øll hini skuldi tiga, sama hvat annars varð sagt í viðgerðini.
Hon vil eisini hava at vita, um løgmaður heldur, at hetta er rímiligt at gera í máli, sum snýr seg um nakað so álvarsamt sum borgarlig rættindi hjá einum minnilutabólki?
Og hon spyr eisini løgmann, um hann heldur, at tað er gagnligt fyri fólkaræðið at avmarka kjakið til eitt minstamark, tá ið talan er um mál, stór ósemja er um.
Bjørt Samuelsen vísir á, at ein aðaltáttur í einum væl virkandi tingi er kjak, har tey fólkavaldu siga sína hugsan og tala fyri ella ímóti uppskotum, ið verða løgd fyri tey at taka støðu til.
Men eftir tí, samgongulimir siga, avgjørdi samgongan longu frammanundan, at bara trý umboð fyri samgonguna skuldu taka orðið í málinum um samkynd hjúnaband.
– Hesum boðum valdu øll samgonguumboðini at akta, og tí varð longu greitt frammanundan, at viðgerðin fór at verða sera avmarkað.
