var hann heldur ikki skerdur, tí talan er um føroyskan politiskan vilja, at danir ikki skulu lata okkum stuðul á henda hátt. Tað er á ongan hátt eitt danskt fyribrigdi. Vit kunnu eisini staðfesta, at
áhuga fyri Grønlandi – og tað er ikki sørt, at vit eisini hava kent farran av slíkum biðlum her á okkara leiðum. Tað er valla Tjóðveldi og loysing, sum órógvar kongshúsið. Tey vita, at tann verkætlanin
Hinvegin kann andstøðan gera sum hon vil. Men helst er ikki semja í andstøðuni um tað. Um vit hugsa okkum, at Løgtingið verður kallað saman, og at til dømis eitt misálitisuppskot skuldi verið lagt
so máta. Í skrivandi stund kenna vit ikki valevnislistan hjá Javnaðarflokkinum. Men fyri okkum á síðulinjuni kann tað bara gera valið enn meira spennandi – tí gera Javnaðarflokkurin
royna eina heilt nýggja páskaøl, nevniliga Okkara Páskir frá bryggjarínum á Velbastað. Bryggjararnir á Velbastað hava lagt nógva orku í at menna Okkara Páskir og at skapa eina spennandi og sa
fyri nøkrum mánaðum síðani – hví, tað veit hvørt mansbarn – uppstóð ein sonn hetzkampagna móti okkara løgmanni so væl skipað, at einki barn skuldi ivast í, at løgmaðurin, Kaj Leo Johannesen, er [...] Og derav kommer all den moralske skjørbuk som grasserer rundt om i samfunnene.” Hetta kann minna okkum á, at støðið undir loysingarøsingini í Føroyum er: ein 450 ára gomul norsk lóg og ein ivasom
pensiónsaldur, haldi eg at vit brøðurnir veruliga merktu hvussu nógva tíð hann ynskti at brúka upp á okkum, sum hann var so góður við. Tað var líkasum at hann vildi løna okkum aftur, at hann hevði verið
tann "vanligi" skatturin er lægri í Íslandi enn í Føroyum, men at teirra royalty tykist hægri enn okkara. Harafturat tykist serskatturin vera hægri enn í Føroyum, sigur Petur Joensen. Hann leggur
framtíðarætlanir í oljuhøpi. Norðmenn hava gjørt nógvar royndir í oljuvinnuni, og eru teir fúsir at geva okkum góð ráð, nú vit standa á gáttini at olja verður funnin í føroysku undirgrundini. Nakað av tí, sum
ommubørnini kanska sóu mest til ígjøgnum barndómin, eftir sum at hon hevur búð í grannalagnum alla okkara tíð. Kanska tann mest ommusliga omman. Altíð til reiðar at geva, og at gloyma seg sjálva burtur [...] men sum omma sigur frá, “hann snakkaði ikki við meg, og eg snakkaði ikki við hann”. Har var tó okkurt í luftini, tá ið ein kvinna í kórinum, Amalja, argandi segði, “Á je, Anna, tað hevði nú verið doyligt
