Súsanna og Turid. Eg veit, hvat tit fara ígjøgnum. At missa babba, tað er nógv og eisini ein stórur saknur. Má Harrin signa og styrkja tykkum øll gjøgnum hesa sváru tíð. Men ringast er hjá tær, mamma, tú

sjálvandi at man ynskti at hava lið í bestu deildini, og við tí at varðveita egnar leikarar, men saknur var altíð eftir at kunna bjóða sínum bestu kvinnuleikarum at kunna spæla í ljósabláum, og at tær

kanska har høvdu bygt nakað betri. Sum kunnugt er temaið í kvæðinum, Regin smiður, kærleiki, hevnd, saknur, dráp, vald, føðing, lív, deyði og sorg. Hetta helt Sunleif, um tú eisini hyggur út í heim í dag

ikki kunnu rokna við, at handilin verður opin leingi aftrat. Jóanis vísir á, at sjálvsagt verður tað saknur, tá eingin handil verður í Skúvoy meira, men hann heldur fyri, at tað kann ikki koma óvart á nakran

ikki kunnu rokna við, at handilin verður opin leingi aftrat. Jóanis vísir á, at sjálvsagt verður tað saknur, tá eingin handil verður í Skúvoy meira, men hann heldur fyri, at tað kann ikki koma óvart á nakran

Landsjúkrahúsinum og frá privat. Men orðabók hevur hon onga havt, og hetta hevur verið ein stórur saknur. - Ein týsk-føroysk orðabók hevði gjørt tað nógv lættari fyri meg at læra føroyska málið, sigur hon

eru meira at kalla skipað improvisatión. Vakur er búnin, ið Kári Bæk hevur latið sorgblíða sangin, Saknur, í. Eisini hevur Páll Sólstein verið heppin við síni mynd av sera vakra sanginum um Blómuna hjá Poul

Heðin skal vera á toppinum, og í mangar mátar sást eisini, at enn er nakað eftir. Fyrst og fremst var saknur í vanliga freku rykkunum fram eftir vøllinum, men hetta hongur helst eisini saman við, at hann skal

Øll sungu við, og tað gav eitt heilt gott ljóð, at hoyra fjøldina í bakgrundini, ímeðan hann sang "Saknur", "18" og aðrir klassikarar. Alt ov sjáldan er tað, at vit síggja Hanus. Lagið er heilt gott á honum [...] ur at man kann ikki annað enn elska hann. Tað kemur týðiligt framm, tá hann nú er á pallinum, at saknur er í honum. Vit vilja vit ikki sleppa honum aftur. Allatíðina verður biðið um ein afturat, og neyðardýrið

ævinleikans mikil, hann sum skapti hinmafør, einsamur á fold hann gekk, so fremmandur á egnu jørð. Saknur, sorg og pína nívdu hjarta hans, og heimsins neyð bar hann, og á krossi bøtti vára synd við skemdardeyð