, vísir hon á. Nevnast kann í hesum sambandi, at presturin, bíbliutýðarin og rithøvundurin, K.O. Viderø í einum av bókum sínum júst vísti á hetta sama, við tað at hann kallar Suðurlandið fyri ein góðan

Ein heilgardering kunnu vit siga. Men ein meirluti í rættarnevndini, Sámal Petur í Grund, Eyðun Viderø, Rúna Sivertsen, Hergeir Nielsen og Hans Tausen Olsen, ynskir ikki at broyta uppskotið frá landsstýrinum

og nátt Eldamálsorðingin í uppskotinum og restin av lógartekstinum eru, sum dagur og nátt. K. O. Viderø lýsir ein kaffimunn, hann leskar sær, ein kaldan morgun á einari av mongu ferðum sínum, soleiðis:

Eyðuni Viderø, løgtingsmanni. Eyðun Viderø vildi hava at vita, um møguleiki er fyri, at landsstýrismaðurin gongur umsóknini á møti, og nær eitt endaligt svar kemur úr Vinnumálastýrinum. Eyðun Viderø heldur [...] í Skopun, og tað er avmarkað, hvat støðin kastar av sær í umsetningi og lønum í oynni. Men Eyðun Viderø skal ikki rokna við, at Sandoyggin fer at taka lut í alivinnuni á sama hátt sum onnur øki í landinum

kenni nógvar skálvíkingar, eitt nú Sámal og Eiler Jacobsen, Rókur Dalsgarð, Tróndur Trondesen, Ejler Viderø, Tønnes Dalsgaard, Herman Petersen og Torstein Christiansen. Vit vóru bara eitt ár á Selatrað, áðrenn

- Eg skilji ikki, at nakar kann vera ímóti at vit fáa fast samband við meginøkið, sigur Eyðun Viderø, fyrrverandi tingmaður úr Sandoy - Verður Sandoyartunnilin ikki veruleiki skjótt, verður kanska eingin

ganga púra uppá tvørs av tí, sum landsstýrið skjýtur upp. M.a. í hesum spurninginum. Eg haldi Eyðun Viderø hevur sagt tað so týðuliga, at seinasta orðið er ikki sagt í hesum máli. Jóannes Eidesgaard sigur

..... 13 Ja 4 Jógvan á Lakjuni ............. 12 Ja 5 Jóanis Nielsen .............. 11 Ja 6 Eyðun Viderø ................. 10 Ja 7 Ingi Olsen ................... 20 Ja 8 Finnbogi Arge ................ 14

(tað til vinstru fyri inngongdina, blaðm.) kunnað tosað, tá hevði tað kunnað fortalt nógv. Eiler Viderø telist eisini millum stammgestirnar á Kondittaríinum. ?Eg haldi tað er sera keðiligt, at tað nú stongir

fyrsti fólkafundurin hildin í 1894, og tað er songhljómur í bygdarmálinum á Sandi, skrivar Chr. Osvald Viderø í Sands Saga. Bygdin er full av sermerktum fólki. Tað listarliga lá fram undir. Lendið var góður