aftur, kemur hann til valdið. Vinnan kann ikki liva við hesi óvissu, sigur Jógvan Jespersen. – Fiskivinnan hevur stóran týdning fyri føroyska búskapin og tí er tað óðamannaverk at taka ein so stóran politiskan

Undanfarni landsstýrismaðurin í fiskivinnumálum, Árni Skaale, væntar eitt drúgvt orðaskifti, tí fiskivinnan hevur so ómetaliga stóran týdning. Hann sigur, at summar av ætlanunum, skilir hann yvirhøvur ikki

land at dúva uppá almennar skipanir, spurdi hann. Í fyrilestrinum skuldi hann tosa um, hvussu fiskivinnan vil verða stýrd. Í einum stuttum yvirlitið yvir søguligu gongdina vísti hann á, at fram til sjeytiárini

meiri og meiri verður selt á uppboði. Jørgen Niclasen sigur, at er endamálið hjá samgonguni at fiskivinnan skal rinda meir, er rætti mátin at leggja skatt á úrslitið í fiskivinnuni. Ikki minst harmast hann

føroyska silda- og makrelstríðið. – Sjálvt málið hevur lítið ella einki við ríkisfelagsskapin, tí fiskivinnan er yvirtikið málsøki, so hetta mugu Føroyar sjálvar loysa, sigur annar av føroysku fólkatingsmonnunum

samfelagnum annars. Ikki minst verður tað ein harður umgangur hjá teimum økjum úti um landið, har fiskivinnan er stór. Hinvegin staðfestir hon eisini, at tað hevur altíð gingið upp og niður í fiskivinnuni [...] Hann gagnaði peningastovnunum og øðrum, sum áttu pengar til góðar í flotanum. Hon vísir á, at fiskivinnan er okkara høvuðsvinna og í prinsippinum heldur hon tað vera heilt øvugt, at okkara høvuðsvinna [...] tí eisini tað er ein stuðulsskipan til fiskivinnuna. Samstundis sum politikarar tvíhalda um, at fiskivinnan skal virka á marknaðarligum treytum einsamøllum, halda teir, at tað er rætt at avtaka allar forðingar

Fiskivinnan kastar sum mest av sær til skip, virki, manning og land. Alivinnan fer longur út á hav at ala. Tað alemnna leggur stovnar saman og effektiserar. Kommunur verða lagdar saman í størri eindir

sum einaferð var landsins stoltleiki, men sum nú er ein úthongd og happa vinnugrein, nevnliga fiskivinnan, tá tað var greitt, at fiskidagatalið fór at verða óbroytt næsta fiskiár. Nú hugsaði man puha,

so ruddiliga, enn einaferð avdúkað, at fyri tað um ein samfelagsbólkur, í hesum førinum ali- og fiskivinnan skulu rinda meir, so merkir tað sanniliga ikki, at vanligi skattgjaldarin sleppur bíligari. Sa

ið skurrar í oyruni av hesum, Jørgen-Frantz skrivaði í 1936, m.a. dugdi hann illa at síggja, at fiskivinnan bjóðaði møguleikar, og at bóndasamfelagið og hesin sonevndi "almuekultur" ikki kundu breyðføða