onnur skulu ansa teimum”, “Børn skulu vera sum minst á stovni” og “Dagstovnurin er eitt nødvendigt onde ” - m.a. soleiðis koyrir retorikkurin. Ei undur í at foreldur kenna seg illa og vilja leita sær aðrar

islandske sagaer – Njals Saga, eksempelvis, hvor de gode dør og de onde ler…”. Som en af de implicerede i kunststriden – vistnok på de ondes side, finder jeg det uhyre vigtigt at indskyde, at der ikke har [...] sammenligne med den man finder i visse islandske sagaer. Njals Saga, eksempelvis, hvor de gode dør og de onde ler…". – Jeg har fremdeles meget svært ved at se morskaben og synes ikke, at kunststriden overhovedet

høvuðstanum. Henrik Old sigur, at talan er ikki bara talan um útoyggjarnar. - Tær eru við at geva upp ond. Men talan er eisini um lutfalsliga størri bygdir, har bankarnir eru trekir at fíggja bústaðarbygging

i­num eisini máttu fyri­halda seg til, varð greitt, tá fólka­at­kvøð­an varð útskrivað. Tey hildu ond­ini – líka til An­finn Kalls­berg, Fólka­flokki­num líkt, punk­ter­aði møg­u­leik­an fyri ein­um s

eftirlit við, hvørji ørindini hjá vitjandi eru. Hava tey óreiðiligar ætlanir, ella tað danir kalla "onde hensigter", so verða tey vend í passeftirlitinum og send aftur haðan tey komu. Hetta gera vit ikki

Vinnu­vitan og Vik­u­blað­ið góv­u­st, og tað hendi so sann­iliga eisini, tá barnið hjá Kjart­ani og onds­fel­øg­um hans­ara – Fregnir – fór av knór­a­num. Prent­miðstøðin og harvið eis­ini Sosialurin hava

vn • 1957 Det vingede mørke • 1957 Det fortryllede lys • 1960 Gamaliels besættelse • 1967 Kur mod onde ånder • 1970 Don Juan fra Tranhuset • 1973 Fortællinger fra Thorshavn • 1975 Grylen og andre noveller

PLÁSSTROT Í HELVITI ER NÚ LOYVT AT ROYKJA DREKKA BANNA HORAST Á/Í HIMNI". Frá somu óskikkiligu (h)ond kenna vit eisini aftur riðilin av ídnum, svørtum og reyðum súkklum, sum við flúgvandi ferð hava drigið

míni eisini fáa troyst í hesum. Bert ein dag, eitt bil í senn eg fái, ríka troyst til stirda sál og ond! Hví nú stúra? Lít á Harrans náði, alt jú hvílir í Guðs Faðirs hond. Hann, sum alt mítt ber í faðirbarmi

s frikadeller, diskenspringere og folketingsmænd for det meste var latterlige, selvom nødvendige onder, man maatte negligere eller bekæmpe med spottens stil, en idræt, Djurhuus var mester i. Kunsten for