høvuðstanum. Henrik Old sigur, at talan er ikki bara talan um útoyggjarnar. - Tær eru við at geva upp ond. Men talan er eisini um lutfalsliga størri bygdir, har bankarnir eru trekir at fíggja bústaðarbygging
inum eisini máttu fyrihalda seg til, varð greitt, tá fólkaatkvøðan varð útskrivað. Tey hildu ondini – líka til Anfinn Kallsberg, Fólkaflokkinum líkt, punkteraði møguleikan fyri einum s
eftirlit við, hvørji ørindini hjá vitjandi eru. Hava tey óreiðiligar ætlanir, ella tað danir kalla "onde hensigter", so verða tey vend í passeftirlitinum og send aftur haðan tey komu. Hetta gera vit ikki
Vinnuvitan og Vikublaðið góvust, og tað hendi so sanniliga eisini, tá barnið hjá Kjartani og ondsfeløgum hansara – Fregnir – fór av knóranum. Prentmiðstøðin og harvið eisini Sosialurin hava
vn • 1957 Det vingede mørke • 1957 Det fortryllede lys • 1960 Gamaliels besættelse • 1967 Kur mod onde ånder • 1970 Don Juan fra Tranhuset • 1973 Fortællinger fra Thorshavn • 1975 Grylen og andre noveller
PLÁSSTROT Í HELVITI ER NÚ LOYVT AT ROYKJA DREKKA BANNA HORAST Á/Í HIMNI". Frá somu óskikkiligu (h)ond kenna vit eisini aftur riðilin av ídnum, svørtum og reyðum súkklum, sum við flúgvandi ferð hava drigið
míni eisini fáa troyst í hesum. Bert ein dag, eitt bil í senn eg fái, ríka troyst til stirda sál og ond! Hví nú stúra? Lít á Harrans náði, alt jú hvílir í Guðs Faðirs hond. Hann, sum alt mítt ber í faðirbarmi
s frikadeller, diskenspringere og folketingsmænd for det meste var latterlige, selvom nødvendige onder, man maatte negligere eller bekæmpe med spottens stil, en idræt, Djurhuus var mester i. Kunsten for
vn • 1957 Det vingede mørke • 1957 Det fortryllede lys • 1960 Gamaliels besættelse • 1967 Kur mod onde ånder • 1970 Don Juan fra Tranhuset • 1973 Fortællinger fra Thorshavn • 1975 Grylen og andre noveller
Hugtakandi var at síggja hesa snøggu kvinnu fara eftir pallinum í teimum sjey brøvunum í orðum, rørslum, ond, tign og kveikjandi eygnabrái... við livandi ljósum úr tí sjeyarmaða stakanum og teimum sjey lúðrunum [...] Óneyðugt er at siga, at hon blásti í lúður. Lítilátin í tí stílleysa búnaðinum fór hon, sum ein livandi ond í tí tóma rúminum fram við tí svarta vegginum við orðum úr Opinberingini. Orðini fóru upp í tróðrið [...] ljós, deyða og vón og dóm og lív. Dialektikkurin sjóðaði undir bitunum í Mentanarhúsinum. Ikki ein ond hoyrdist í rúminum. Tann æviga kvirran var í salinum hetta kvøldið í tí hvíta búnanum hjá Lone. Hans
