limir. Limir eru eisini íslendingar, sum føla seg at hava eitt serligt tilknýti til Føroyar, men saknur er í teimum ungu føroyingunum. Eitt virksemi hjá felagnum er at skipa fyri skúla í føroyskum máli
til eitt valdømi. Vandi vil tá vera fyri, at summir lokalpolitikkarar ikki vera valdir, og saknur verður í teimum. Hetta vil hindra eini javnari og skilagóðari útbygging av øllum landinum. Og
av. Fyri starvsfelagarnar hjá Edvardi, serliga teimum á fiskaheilsudeildini, verður tað ein stórur saknur, nú hann gevst. Spurdur um hann fer at sakna lúsateljingarnar, greiðir hann brosandi frá: “Tað er
liðið? ? Vit hava hampuliga gott fólk. Bárður á Lakjuni er ikki í fullgóðari venjing enn. Tað er saknur í Árna Petersen, sum í fjør spældi í borðinum, og í miðvallaranum Høgna Zachariassen. Teir eru báðir
tað, ið fólkið ynskti at hoyra. Hanus er fólkaogn, og tá ið hann sang kendar sangir sum ?Átjan?, ?Saknur? og ?Á, kundi á tíðarhavi?, vóru tað fá, ið ikki sungu ella murraðu við. Regnið, ið hevði hildið
tað, ið fólkið ynskti at hoyra. Hanus er fólkaogn, og tá ið hann sang kendar sangir sum ‘Átjan’, ‘Saknur’ og ‘Á, kundi á tíðarhavi’, vóru tað fá, ið ikki sungu ella murraðu við. Regnið, ið hevði hildið
í dag. Bókin krevur ávísar fortreytir. Nógvu ástøðini krevja frágreiðingar við dømum. Kanska er saknur í einum kapitli, sum viðger miðlarnar í fólkaræðisligum høpi í nútímans samfelagnum. Hvussu
stovnsins við atliti til hesar skipanir. Tað kenst hjá Føroya Lívstrygging ofta og títt sum ein saknur, at tað frá politiskari síðu ikki sær út, sum um vit koma nærri eini felagsuppfatan av, hvussu tann
miðvøllinum er Hallur Danielsen enn ikki komin fyri seg eftir at hava keikt fótin, og í verjupartinum er saknur í Jóhannis Joensen. Hann hevur ligið sjúkur í vikuni, og roknað verður ikki við, at hann er tøkur
egna retoriska spurning, hvat hetta er fyri nakað, svarar hann: »Tykni, særdur stoltleiki, vónbrot, saknur og ein fittlig stór rúgva av púra banalum egoistiskum fyribrigdum. Men fyri tað er pínan tann sama«
