síðuni. Men teir nýtast ikki at brúka so ógvuliga nógva tíð upp á at hugsa um, hvussu teir skulu manna nýggja Tjaldrið komandi ár. Teir flestu av dreingjunum, sum leygardagin slerdu rimmar fast, at teir
tan. Tá vunnu vit, og síðani hevur Vestmenningurin ongantíð verið í Havnini og vant. ? Teir, sum manna bátarnir hjá okkum, hava ofta róð á ólavsøku. Teir vita, hvussu fasti starturin er har suðuri, og
m í Europa, sum hava eina rúgvu av fulltíðar yrkisspælarum at velja ímillum, og teimum smáu, sum manna síni lið við amatørum og sum til fyri stuttum hava verið mett at vera kanónføði og sum oftast hava
Vit vita ikki, nær landsstýrismaðurin boðaði vinnumálastjóranum frá sínum ætlanum um hvør skuldi manna nevndina fyri tunnilsarbeiðið, og harvið avdúkaði tað álit, sum hann hevði á landsverkfrøðingin. Okkurt
var smátt við vinnumøguleikum og inntøku hjá bæði teimum, sum áttu og teimum, sum vóru við til at manna skip og virkir. Nógvu av luttakarunum á sjómansheiminum 1. hvítusunnudag eru ikki fólk, sum í samkomu
tónaheimi, og tá fara smávillur framvið ? tær eru ikki til. Samuel Barber er amerikumaður, og millum manna kanska ikki eins kendur og Haydn og Beethoven. Verkið, vit her hoyrdu, er partur av størri verki,
løgtingið hevur samtykt. Ólavur Christiansen skjýtur eisini upp at avtaka ríkisumboðið og at seta eina 10 manna ríkiseindarnevnd. Danski kongurin skal útnevna fimm limir í ríkiseindarnevndina og føroyski landsforsetin
tá fara teir tríggir av okkara, sum ikki skulu taka lut í sjálvari kappingini, at vera vi? til at manna bátin, sigur Sofus Hansen, sum ikki ivast í, at talan ver?ur um eina strævna fer?. Og ta? er væl skiljandi
Stóri spurningurin undan hvørjum einasta landsdysti er, hvørjir ellivu spælarar fara at manna liðið. Hetta er nakað, sum fótbóltshugað eisini hesa ferð tosa og gita um, og sjálvandi hevur landsliðsvenjarin
heimin. Teir eru væl útbúnir og hava drúgvar royndir. Tað er hetta fólkið vit vilja hava heim til at manna ein føroyskan off-shoreflota, sum bæði skal arbeiða úti í heimi og við Føroyar sigur Hans Andreas