ævinleikans mikil, hann, ið skapti himnafør, einsamur á fold hann gekk, so fremmandur á egnu jørð. Saknur, sorg og pína nívdu hjarta hans, og heimsins neyð bar hann, og á krossi bøtti vára synd við skemdardeyð

væl av. Kanska hava broytingarnar til tað betra verið fleiri enn øvugt, men tað hevur eisini verið saknur í einum ferðandi Prixi. Fyriskipararnir hava gjørt nógv burtur úr, at ferðasambandið til og frá Prixnum

viðurskifti, sjálvt um tað ikki altíð verður so væl sætt millum vinnulívsfólk. Hann heldur stórur saknur er í monnum og samfelagsuppbyggjandi atfinnarum sum John Smith og Tórmóði Dahl, sum tá teir vóru

nú fæst helst at vita, um hetta er so ella ikki. Thomsen ella ikki, so er púra vist, at tað verður saknur í serstaka pennahaldinum hjá Per Høyer Hansen. Eisini her á landi.

gaman. Bindiklubburin hittist sum vit plaga, og ert tú við okkum hvørja ferð, bæði í talu og minnum. Saknur er í okkara serliga práti. Tað góða við tær var, at tað var ikki neyðugt at práta og síggjast dagliga

unum í átta ár, og tað er als ikki í ordan. Fyri álendingar og føroyingar hevur tað verið stórur saknur í flogbóltinum á oyggjaleikunum. Peter Enberg heldur, at øll ítróttarfólk hjá oyggjaleikalimalondunum

kona og tað var nemt at síggja í tí menniskja hon var. Hon fylti so nógv og tað verður so nógvur saknur í ikki at kunna fara inn til hana, tí hon var altíð heima og bíðadi til onkur av børnunum ella o

stovnsins við atliti til hesar skipanir. Tað kenst hjá Føroya Lívstrygging ofta og títt sum ein saknur, at tað frá politiskari síðu ikki sær út, sum um vit koma nærri eini felagsuppfatan av, hvussu tann

ð, og í endanum av fyrra hálvleiki mistu teir eisini Sveinbjørn Poulsen, sum sá reytt. Honum var saknur í bæði sum strikuspælari í álopinum og sum sambindingarliður í verjuni, og tað sást skjótt, at her

skaða. Tá Jens Martin samstundis var mansvardur, vóru fáir, ið kundu hótta verjuna hjá kollfirðingum. Saknur var í Sverra Justinussen, men arbeiði hansara í lønardeildini hjá landsstýrinum førir við sær, at