bróstið í hesi óprofessionellu framløguni, ið eittans hevði til endamáls at káva útyvir, - at leggja Waterloo landsstýrismansins undir eina dýnu av mjørka. Hann royndi mest bluffkenda trickið í landinum, at

besti dysturin, vit nakrantíð hava spælt, men vit taptu 2-0. Okkurt blað skrivaði, at tað var okkara Waterloo, og tað vísti seg, at vit ongantíð komu fyri okkum aftur tað árið. Eg dugi ikki at greiða frá, hvat

ófrættadám á myndina. Her var sanniliga fongur, og her mundu mangir brotsmenn fara at hitta sítt Waterloo. Tey ikki alt ov stuttmintu hóma kanska enn tær óendaligu reolirnar, ið javnan vóru at síggja í

fotomyndirnar av landsins flogvitugu ikonum eru burturskræddar - og gapa. Kenslan av at koma til Waterloo post bellum nemur við ein, og eitt gamalt vísuørindi rennur einum til hugs: De fruer de stande i

selur undirklæðir til 40% av konufólkunum í Bretlandi, og á vegnum heim aftur koyrdu vit so undir Waterloo Bridge, sum var bygd undir krígnum av konufólkum. Eisini koyrdu vit í størsta ringvegnum í London

argastu fíggindar, og tað var Blücher, sum saman við Wellington vann endaligan sigur á Napoleon við Waterloo. Í søguni verður kortini gjørt vart við, at brøðurnir ikki sita illa um sátt, men bara eru heilt

Eitt vantandi skeinkiloyvi rendi Fiskivinnustevnuna upp á turt