vóru allir staddir í Danmark, meðan tú lá á Ríkishospitalinum, soleiðis at vit kundi vitja teg so ofta sum møguligt, vit høvdu jú tosað um, at vit skuldi nýta eina tíð saman her niðri, tá ið tú nú var [...] og so tá ið tit vóru her niðri hjá okkum, ella vit vóru heima hjá tær, góða systir. Eg kom nokk so ofta heim til tín, tí eg longdist eftir at sleppa á flot, og hvør hevði útróðrarklæðini, oljuklæðini og
hevði kioskina og kendu tey hana sum ein góður arbeiðsgevari, bæði við rísi og rósi. Sjálvt um tey ofta vóru rættuliga ung, vísti hon teimum álit. Nú er so tómt norðanfyri, eingin Mary í havanum, í prátið
og har var altíð pláss fyri øllum. Um summarið tá eg sum smádrongur spældi bólt í Gundadali, fór eg ofta niðan til Mariu og Petur. Maria var nógv heima, so har var altíð onkur inni, og eg fekk altíð okkurt
seinasta sanginum endar við: »Tá eg tryggur sigi: Tín vilji ver!«. Tú situr og bínir og bíðar, sum so ofta fyrr, og heldur teg vita, hvat nú fer at henda: nøkur vælmeint orð um lívsins álvara og fáfongd. Um
longur. Hvørja ferð eg kom heim, royndi eg altíð at koma norður til tín og abba skjótast gjørligt. Ofta fór eg beinleiðis norður til tykkara, áðrenn eg hevði verið heima. Eg veit, hvussu nógv tú virðismetti [...] vit á Eiði og skuldu koyra heim, tryggjaði tú tær altíð, at vit ringdu norð, tá vit vóru suðurkomin. Ofta gloymdu vit tað, men tá kundu vit vera vís í, at telefonin heima hjá okkum ringdi, og tú ella abbi
frammanundan hevði vitað, at kreppan bleiv so djúp sum hon bleiv. Har skuldu nógv tøk takast, sum ofta raktu meint, men hetta var neyðugt sum støðan var. Hetta arbeiðið gekk tó somikið væl, at á kommunuvalinum
í bátinum. Einaferð vóru tit til útróðrar við pápa tínum, og Niels Peter kom errin heim við fiski. Ofta vóru tit við pápa tínum í bilinum runt oynna. Hjá tykkum var mangt at takast við, sum dreingir hava
Við hesum orðum fari eg at takka tær fyri mangar minniligar løtur í álvara og gaman. Eg vóni, at tú ofta fert at senda okkum tínar góðu tankar saman við øllum sólstrálunum, sum fara at koma, so at øll verða
Eyðfinn. Her kom eisini tað góða minnið hjá Eyðfinni fram, eitt minni, vit øll nutu gott av. Hvussu ofta hevur tað ikki ljóðað: “Spyr Eyðfinn, hann veit”. Kristian fór frá vegna aldur í 2001, og hansara
dugdi at leggja arbeiðið eftir á arbeiðsplássinum, tá hann hevði frí, og hinvegin so vóru dagarnir ofta sera langir, tí Krisjan fór sjáldan av blaðnum, fyri enn tað var liðugt prentað og koyrt út . Men
