niðri, serliga við tvíburðarsystrina Birgitte. Seinastu árini tá hon kendi seg einsamalla og ikki longur fekk gingið runt í Havnini, sum hon plagdi, tosaði hon onkuntíð um at fara niður aftur, men helt [...] fyri sítt arbeiði frá øllum starvsfólkunum á altjóða skrivstovuni. Hon tordi eisini alment at standa fram og finnast at órættvísi. Mangan skrivaði hon persónliga til framstandandi persónar fyri at vísa á

sjálvsagt drúgvan part av teimum orðingum, har eru gjørdar. Kári hevði sjáldan góð evni at leggja fram sera logiska og løgfrøðiliga sergreining, og serliga sannførandi tá hann aftaná sundurgreining tók [...] ymsar leiklutir á sjónleikarapalli, eru vit sannførd um, at eitt veruliga gávuríkt listafólk ikki longur er okkara ímillum. Fari veruliga at sakna møguleikarnar fyri at søkja ráð frá Kára ella hugna mær

síðsta, og vóru sunnudagarnir ofta brúktir til ein biltúr oman á bryggjuna, tí beinini bóru honum ikki longur. Tá vit skiltust ein slíkan dag, vóru orðini ofta: "vit síggjast", og svarið hjá honum kom við tað [...] røkkur meg Hinumegin lívsins sund Eitt er tó ið stuðlar meg Setir kós á lívsins hav Leiðir tá meg fram á veg Orðið, Gud mær gav Chris Jan

ikki stýra her, so gjarna vit enn vildu viska út navnið á tær. Ei longur eg hoyri títt stokkaklirr, ei longur eg hoyri tín sang, ei longur vit síggjast her, men eg veit, at tað bara soleiðis er, tí vit øll [...] ein onnur genta úr Sumba fóru ikki í land í Skálavík sum øll hini konufólkini og børnini, men hildu fram leiðina við til Havnar. Onkrar av vinkonunum giftust til Onglands, og hon hevði samband við onkra [...] bróstsukuri og bingo til uttanlandsferðir og ókendar gøtur í Amsterdam enn vóru bert eitt lítið traðk fram. Føðingardagar, ferðir og tiltøk vóru nógv, Ja, kalendarin var altíð fullur hjá tær, og úr Havn tú

Tað vóru tung boð at fáa, at tú góði pápi ikki longur vart okkara millum, enn einaferð mugu vit sannað, at Guds vegir ikki altíð eru okkara vegir. Tá tú vart her í Randers til konfirmatiónina hjá Róa, [...] tíð er sorgin við mær tó, at gleðin fyllir mína sál. Sjálvt um deyðin kom, so livir tú. Tú ert komin fram á mál. Í himlinum, har alt er gott. Eg gráti nú; men í vón. Tá eg síggi tínu eygu afturlatin fyri

tú Anna gumma. Tað føldist at tit vóru góð við okkum børn. Minnist at tú onkuntíð tók harmonikuna fram og spældi fyri okkum og var tað so hugnaligt. Havi eisini rík minnir tá eg var við tykkum og ferðaðist [...] hondum. Tú var altíð hjálpsamur, fyrikomandi og ein góður gubbi fyri meg. Tað kennist tómt, at tú ikki longur støkkur inn á gólvið til eitt prát; men eftir hava vit øll tey góðu minnini um teg, sum vit goyma

alt broytt. Okkara floksfelagar, Martin og Teitur, og beiggi Teit, Niklas, vóru ikki millum okkara longur. Skelkurin og saknurin kendust so tyngjandi, at ringt var at seta orð á tveir stólar í flokshølunum [...] mintist leyvblaðið, fara vit í flokkinum at minnast floksfelagar okkara og bera minni við okkum víðari fram á lívsleið okkara. Góðu Kristina og Rói, Sunniva, Páll og Jón! Orð eru fátæk, og ringt er at ugga

til Streymin og koyrdi meg út til Jonhild og Óla Jákup. Hóast eg búði í Hósvík, ja so slapp eg ikki longur enn til Streymin við bussinum sum oftast. Góð vóru tit við meg og eg við tykkum. Av tí at Jógvan [...] kabal og Olg-omma plagdi altíð at stákast í køkinum. Men, tit eru har ikki meira, og lívið skal halda fram, men minnini hava vit. Eg og Jógvan tosa ofta um, hvussu deiligt tað er, at tit bæði fingu loyvi til [...] og langabbi til okkara børn. Men, eg vildi fegin, at bæði Jónas og Karin sluppu at uppliva tykkum longur, so at tey kundu minnast, hvussu góða umsorgan og kærleika tit vístu okkum. Tit vóru so spent, tá

hjálpti trúliga til tá ið tørvur var á organistum. Og tørvurin vaks, so hvørt sum Havnin vaks. Heilt fram til miðskeiðis í áttatiárunum spældi Johan Johansen javnan til guðstænastur í Havnar kirkju, og í [...] Johan góður at heita á, tá ið brúk var fyri organistum, og hann spældi líka til tann dag ið hann ikki longur sá at lesa nótarnar. Eisini var Johan sera góður í ráðum, tá ið tú vildi hava okkurt at vita um sálmasang

Jóannes. Hendan dagin er Katrina farin at vitja systir sína. Á veg heim aftur til húsa gongur hon fram­við tí gamla skúlanum, har tað eisini var lærarahús. Niðan til húsið var eitt portur. Sum hon í skýmingini [...] letur tað so harðliga aftur, at mamman hoyrir tað smella. Hon skilir einki av hesum, men fer leiðina fram til hús. Tað er ein góð løta at ganga heim. Tá ið hon kemur inn, situr Jóhanna har. “Situr tú her [...] , og sum minnast so langt aftur. Tað var jú ringt at skilja, at yvir 20 mans knappliga ikki vóru longur, og tað í eini tíð, har roknað varð við, at trygdin á sjónum var ein heilt onnur, enn hon var bert