mær við at grifla øll notatini niður. Nú er tað at næsti spurningur skal setast. - Hví spyr tú ikki um fótbólt!? Spyr Menakhem við einum smíli, eitt sindur brádliga og speiskliga. Hann hevur nógv uppá hjarta

skipað soleiðis, at vit sum samfelag rúma deyðan og ikki altíð royna at lekja. Vit reisast, og hon spyr meg, um eg kenni til góð støð at ganga í Norðurstreymoy. Hon hevur vaksnu dóttir sína við sær til [...] seg at vaska honum, meðan hann liggur í songini. Næsta dagin endurtekur søgan seg, og triða dagin spyr hann hana aftur um at sleppa í bað. Sjúkrarøktarfrøðingurin hugsar seg um og gevur eftir. Eftir sum

ein veruliga ágangandi bólk av avvarðandi, sum gongur aftaná læknunum, tekur teir til viks og spyr og spyr, fyri at fáa nakað at vita. Starvsfólk kunnu ganga í einum stórum boga uttan um okkum, og ikki

eisini. - Eiler hevur verið so ússaligur. Hann hevur ikki orkað at verið uppi ella nakað, sigur hon og spyr samstundis, hvat tað er fyri eitt lív. - Tað kann ikki vera meiningin at samfelagið skal hjálpa einum [...] ella orkaði nakað sum helst sjálvur. Er tað kanska eitt virðiligt lív fyri ein mann í bestu árum, spyr hon. Og leggur afturat, at tey sóu øll, hvønn veg tað bar hjá honum. So í dag eru tey øll so hjartansfegin

- Skulu vit laga Føroyar til umheimin, ella skulu vit krevja, at umheimurin lagar seg til okkum, spyr hann. Sjálvur heldur hann, at svarið er rættiliga einfalt - Vit hava túsundtals føroyingar, sum arbeiða

Durhuus er stjóri í einum smápartafelag, sum skal tjena pengar. Høgni í Jákupsstovu, sum situr har og spyr meg, arbeiðir hjá Kára Durhuus og hann arbeiðir hjá Dia Midjord. Halda tit sjálvir, at tit liva upp

Røðarin fær so ein minutt til at svara, at hann er samdur. Síðani reisist tann næsti sum takkar og spyr, og røðarin fær enn ein minutt at siga, at hann aftur hesaferð er samdur. Soleiðis ganga heilir dagar

skal landstýriskvinnan lata ein bíðilista upp, sum ger, at tey nú standa á jøvnum fóti við 49 onnur, spyr heilsumálaráðharrin.

flatskattalætta til millióningin á 7.000 kr. um mánaðin, meðan pensjónisturin fekk snópisligar 50 kr. Spyr so, hvønn Bill Justinussen elskar mest – tann vælbjargaða ella pensjónistin! Lat tað verða sligið

milliónir krónur til reiðan pening, freistar als ikki forstjóran. - Hvat skuldi eg brúkt tað til, spyr Regin Jacobsen retoriskt. Sambært forstjóranum var tað eitt greitt endamál við at varðveita eina ávísa