hevði sett sær fyri sum sítt lívsverk. Soleiðis er tað. Man kann siga, at tað verk, sum ein listamaður ger, er tað, sum hann hevur upplivað í sínum lívi. Sjálvandi mennist man alt lívið, so tey síðstu listaverkini
endamáli at síggja for svart upp á støðuna, sigur Gunvá við Keldu. Hon sigur, at hetta samstundis ger, at býráðið má síggja realistiskt upp á støðuna og hugsa um, hvat fáast kann fyri teir skattapengar
at vit kunnu als ikki tosa um frælsi, um vit ikki virða frælsið hjá næstanum – so leingi hann ikki ger seg inn á frælsið hjá okkum og øðrum. --- Havi kent teg frá fótbólti og ítróttarskriving, síðani eg
um islam yvir á hvussu tú fært tíðina at ganga inni í búkinum hjá einum hvali. Onkur spyr kanska: ger ein krønika, ein keiputekning, ein tíðargrein, ein skaldsøga, ein filmur nakran mun? Nei. Men kumulativt
Tilhaldið, ella onkra losju, og fólk eru útgjørd við tóli, ið stýrir hjartasláttinum, sum faktisk ger hesi fólk til eina livandi blanding av kjøti og maskinu. Støðga maskinuni, og tú støðgar framhaldandi
kunning, so var freistin nakað av tí, sum bólkur og landsstýrismaður røddu um týsdagin. Høgni Hoydal ger í hesum sambandi vart við, at talan er ikki um, at bólkurin skal koma við stórfingnum bóklingi, men
Veljarakanningin -Um tað nú endar við, at danir bara vilja góðtaka eina skiftistíð uppá fýra ár, hvat ger tú so? -Um so verður, tá hava vit ta seinastu veljarakanningina at halda okkum til. Hon skal tó sjálvandi
men ein av reglunum er, at konvoyin gongur eftir ferðini hjá tí skipinum, sum gongur seinast. Og tað ger, at tú vil ikki hava ov nógvar stórar konvoyir, tí tær tá eru bundnar at skipum, ið sigla spakuliga
hetta við til at hækka støðið á landsliðnum. Hægri støði gevur øktan áhuga í umheiminum, og hetta ger tað aftur lættari hjá øðrum spælarum at sleppa uttanlands. Talan er um at koma í eina positiva ringrás
tíma fólk ikki at brúka hana. Tí er tað eisini umráðandi, at kirkjan hugsar seg væl um, áðrenn hon ger av at brúka internetið meira. Tað verður altíð ein spurningur um orku og raðfesting, sigur Hans Jacob