sum gjørdist sjúk. Tá komu fólk til hennara og søgdu, at nú mátti hon ofra til Satan og gomlu gudar­nar, so at barnið kundi gerast frískt aftur. Hesum noktaði hon sjálvsagt fyri. “Um tú ikki gert, sum vit

Lenin í Addis Abeba varð koppað og smildrað í smá­­petti. Fólk vóru so uppøst inn á komm­unist­ar­nar, at fólk løg­dust enntá á fundamentið við sleggjum. Kommunisman syngur sítt seinasta vers Støðan var

til Føroya í 1945, vórðu skryktar frá mær og blak­aðar inn í eitt eldvart nitrat­skap. Tær rull­ur­nar havi eg havt standandi á skriviborði­num. Tað skal sigast, at mann gavst at brúka nitrat­film, sum

var tað at skapa, ið var drívmegin, haldi eg. Teir ferðaðust eisini kring oyggjarnar og vístu filmar­nar fram í skúlum. So bleiv tað sligið upp í bygdini, og alt, ið kundi ganga, møtti upp. Fólk vóru veruliga

roknaðir sum hetjur og sæddir upp til av fólkinum í samfelagi teirra. Summar gentur eggja dreingir­nar upp, og spyrja um teir eru “konufólk”, tí teir hvørki hava dripið leyvu ella mann! Hetta vilja teir [...] vildu koma til Jesus. Kort­ini verða vit ikki kristin við at taka eina av­gerð ella at rætta hendur­nar upp. Hetta er tó tann besta avgerð, sum eitt menniskja kann taka. Gud ger verkið. Tað er við at hoyra

hetta er óansæð, hvørt talan er um hansara tón­leik, tær mongu fløgurnar og mynd­ir­nar, yrking­ar­nar, grein­ar­nar ella øll brøvini, sum eru skrivað við stórum blokk­bók­stavum úr sprittusj. Tað er eis­ini

øðrum”. Almanna- og Heilsu­málaráðið hevur seinastu árini verið marran hjá búskaparfólki. Útreiðslur­nar eru øktar í ein mun sum ikki hevur verið at sæð í Føroya søgu. Nógvur peningur er farin til sjúkra

Oswiecim, og har bygdu nazistarnir eina risastóra savningarmegu, sum skuldi brúkast til at útrudda jødar­nar í øllum teimm londu­num, sum týski herurin hevði hersett í Evropa. Legan bleiv bygd í 1940, og tað

arbeiðsloysi í Norð­urlondum, men ger sam­stundis vart við, at vantandi útbúgving kann fáa sera óhep­nar avleiðingar fyri tann einstaka. Víst verður á, at vanliga er arbeiðsloysi tvær ferðir so stórt millum

orkestrið vaks skjótt. Sjálvsagt var tað ikki fyrsta klassa musikkur, men hugur­in var frálíkur. Tær løtur­nar, vit komu saman at blása um kvøldarnar og um summar­dagarnar, verða ikki gloymdar av okkum, ið við [...] Vit vildu so gjarna hoyrast, og ikki hugsi eg, at tað vóru mong, ið snýstu at okkum, sjálvt um tónar­nar ikki altíð vóru so ”reinir”. Ikki minnist eg, nær vit fyrstu ferð blástu úti, men tá løgtingið helt