Virgar T. Dalsgaard ------------- Tá ið eg sá ta erkvisnu og heldur naivu viðmerkingina hjá tí orðafobiska Dávidi Isfeldt til ein greinastubba hjá mær fyri einum 14 døgum síðani, ætlaði eg mær, satt
at tú skalt lurta eftir livandi tónleiki. Men so eru tað vit onnur, sum fara til eina konser í tí naivu vón at hoyra okkurt Originalt (eitt orð sum ikki hevur gott fótafesti í føroyskum tónleiki yvirhøvur)
ur eftir teir, sum tá ráddu. Hetta er fyri mítt viðkomandi ein ræðandi gongd. Alt tað, sum hesir naivu loysingarmenninir oysa um seg við, er tann reini undirgangur fyri okkara deiliga land. Eg veit, at
ur eftir teir, sum tá ráddu. Hetta er fyri mítt viðkomandi ein ræðandi gongd. Alt tað, sum hesir naivu loysingarmenninir oysa um seg við, er tann reini undirgangur fyri okkara deiliga land. Eg veit, at
tíðina til so mangt annað, so arbeiddu vit uppá bil. Men smádreingjalyndið, hesa óforkláriligu og naivu gleðina um hesar stóru bilarnar, tað sluppu vit ongatíð avaftur við. Men, sum vinmaðurin Sofus einaferð
at vit høvdu fingið nóg mikið av drama fyri hesu ferð, men nei, hetta er jú Peru, vit tosa um. Vit naivu, óvitandi fremmandafólk høvdu framvegis tað løgnasta av øllum í væntu. Sjaførurin hevði júst sett
