boðskap, honum til heiðurs, sum varð settur inn í hendan heimin okkum til bjargingar, meðan stjørnurnar glampa á himnahválvinum. Ein sæl løta. Higani er teinurin ikki drúgvur oman til meginborgina – Jerusalem

ljúvligum levnaði. Leikindi. Ljót letur látandi lógv. Væðing. Undir heiðum himni eg sat og sá stjørnurnar glampa so blíðan. Fyri meg minni runnu og fjøllini minnini lívdu. Undan ljósi og meg trívast flest øll menniskju

eg var lítil smádrongur tá, men minnist sera væl ta opnu Havnará við Tinghúsvøllin. Í minni mínum glampa enn ljós niður í áarvatnið. Longri aftur í tíðini vaskaðu kvinnur klæði í ánni. Kanska fara teir

hópatali vórðu skaptar, sum enn dagin í dag, verða mettar sum skaldsligar perlur. Onkur sá stjørnulynd glampa á himli, onkur annar gjørdist partur av ódnini, tá hon brast á, aftur ein annar gjørdi fólksins strev

ið er burtur áðrenn tú varnast. Og oftani eitt so misskilt hugtak, at tú sært ríðini av skammlopum glampa handan skallabeinini á fólki. Í Føroyum tykist tað, sum um onki annað tilfeingið er, enn hesir stertarnir