ritgerð í jura (!) – til frama fyri tey veikastu í samfelagnum. Olympiski sigursskammilin Blaðmaðurin spyr nú henda ” Grand old man” á vinstravonginum um hansara fyrimyndir. Preben - ið sigur seg vera ” f
Hondin ið heldur um koppin er skitin og hann hyggur upp, tá eg komi inn, við einum fjákutum smílið og spyr um “abbin ikki fær ein kjálkamuss”. Hann luktar av øli og sigarettum, júst sum hann plagar. Men eg
at eta, tá teir vóru inn í hoyggjhúsinum. Ta einu ferðina tordi eg ikki inn um gáttina og langabbi spyr um grundina, hví eg ikki vildi við. Tá svari eg, at eg var bangin fyri seyðatjóvunum, ið goymdu seg
uppkallaður aftur – Linn eitur Andrea í millumnavn, eftir tær. Tit høvdu eitt heilt serligt vinarband. Hon spyr ofta eftir tær enn og saknar teg sera nógv. Tá hon sær mánan og stjørnurnar á himlinum sigur hon,
altíð stuttligt at fáa teg inn. Eg síggi teg fyri mær, har tú stendur við skúlatasku á rygginum, og spyr um eg eri klár. Tú hevdi altíð tína meining og tínar planir. Tú elskaði náttúruna og legði onki í
“hoyr góða, tak nøkur veingjasløg upp frá, innstilla kikarin so tú sært tað stóra perspektivið, og spyr so teg sjálva, um hatta veruliga er so altumfevnandi og altavgerandi í teirri stóru myndini, sum tú
hjálpt mongum at fóta sær aftur og bjarga mongum familjum. Eg eri so stoltur av tær abbi. Tá ið onkur spyr, hvør eg eri, so kennist tað altíð so gott at siga, at eg eri abbasonur Inga Mohr. Eg eri so glaður
bleiv avroknað eftir. Í bókini hjá Eiler Jacobsen sæst ein mynd av einum donskum manni, danskarin spyr hvar Dánjal býr, tá sigur ein skálvíksjingur: “Dánjal er í Grønlandi og fiskar”. Tá helt hesin danski
Er neyðugt at blíva við at vísa á vandan? Soleiðis spyr Fríðálvur Jensen, sum fyrr hevur arbeitt hjá Tryggingarfelagnum Føroyar. Onkur spyr ivaleyst, hví eg blívi við at vísa á týdningin av, at vit
hetta mál og bora meira í ætlanunum hjá Bárði Nielsen, og finna út av hví hann segði/gjørdi so. Hví spyr eingin Anfinn Kallsberg, Kaj Leo Johannesen ella Kristian Magnussen hví teir framvegis stuðla Bárði