Kambsdali, er byggilendið eisini sera gott, og tískil eru tað góð grundstykki, sum her eru til sølu. - Ofta verður tosað um, at í Føroyum er bratt, og at tað tískil er torført at byggja eitt nú eitt-planshús

býurin gerst meiri hugnaligur, vegir og økir meiri fullfíggjað og við tíðini fáa nýggj, nýskapt økir. Ofta, tá ið eg komi í prát við borgarar, so eru tað ”smærru arbeiðini”, so sum vegir, kloakkir, ljós,

lummanum” hjá Astrup, sum jú hevði misskilt málið (tí tað sigur Símun). Eg havi viðmerkt hetta so ofta, at míni pedagogisku evnir eru skjótt troytt. Men eina ferð afturat fyri Símun Absalonsen: KvF hevði

Lungnakrabbi er framvegis ein sjúka við høgum deyðstíttleika. Ein høvuðsorsøkin er, at sjúkugreiningin ofta kemur seint. Men, her yvirliva nógv fleiri í dag, bæði tá ræður um eitt ár og fimm ár eftir sjúkuviðgerð

Hvussu ofta hava vit hoyrt, at Føroyar eru ov lítlar at loysa? Sum tíðin er gingin, er hetta millum einastu argumentini, ið eru eftir í kjakinum um loysing/samband. Tað stuttliga er, at Lars Løkke herfyri

Hetta merkir kortini ikki, at tað eru 6000 sjúklingar, sum eru ávirkaðir, tí sjúklingar ganga ofta aftur í fleiri kanningum og viðgerðum, sigur hann. Og samstundis leggur hann dent á, at allir sjúklingar

longri er eisini á mál. – Reiðfólkum hava tó altíð dámt væl at ríða kapp við Leynavatn og hetta er ofta tann kappingin, har flest ross luttaka, sigur Ríðingarfelagið. Tað er eisini vanligt, at nógv fólk

burturúr krónunum og muga, tá og um tey einaferð koma til at gera bátahylin, sum Bogi hevur reypað so ofta um, út at keypa sær grót. Eg sat sum andstøðulimur í Tórshavnar býráð, tá samráðingarnar fóru fram

ein fullgóð verja í sær sjálvum. Tískil eru hyggjuráðini framvegis at vaska sær um hendurnar, bæði ofta og væl, ella at spritta sær um hendurnar, tá ið vatn og sápa ikki er til taks, og at halda seg minst

hesa kensluna av eini frígering, at hann á henda hátt kann seta orð á og deila við okkum onnur, sum ofta kunnu taka alt, meira ella minni, fyri givið! Mær dámar sanniliga tekstingina hjá Kemm, tí ikki bara