vakni eg klokkan fýra – til útpurring – av gomlum vana. At halda snøri og at draga, avhøvda og hála sjógv í karið, hetta kundi eg alt gera blindur. Tað bilaði bert eitt sindur at egna. Eg fór til Lamba og [...] myrkrinum vóru vit illa staddir, og vit drivu nærri og nærri at landi. So við eitt fyltist báturin av sjógv og slongdist inn í urðina. Ein maður druknaði, meðan vit sjey vórðu kastaðir uppá land av aldunum

altíð, at beinið var stívt og fylgdi ikki við, tí hann hevði ligið undir bátinum. Teir fingu ein sjógv, og báturin holvdist út yvir fleiri, og hann var ein av teimum. Tað var redningsbáturin, teir høvdu [...] bað alt fólkið í felag Faðir Vár. Aftaná blakaði Jákup Ziskason, sonur Ziska Jacobsen, ein krans á sjógv til minnis um teir, sum ikki komu aftur á lívi. Síðan var sungin sangurin: “So kenslusom hendan løtan

krígnum vóru keypararnir ikki so kræsnir. Hesir trolarar vóru altíð vátir, og dekkið var ofta undir í sjógv. Sjálvt, tá ið teir fóru avstað, vóru teir fult lastaðir av ísi og koli. Kundi verið stór vanlukka [...] var har, sum Gourmet og Glitnir eru nú. Teir fingu Carolinu Thordén at halla so mikið, at hon drakk sjógv fyri at lætta um sløkkingina. Tá byrjaði sløkkingararbeiðið, men tað gingu fleiri dagar, til eldurin

land­aðu hendan túrin. Tá ið vit komu upp í kantin á Streym­fjarða­grunninum, var stormurin nógvur og sjógv­urin var sera ringur. Tað varð siglt við fullari ferð, tí tað ráddi um at fáa fiskin landaðan skjótast

gjørdist sjúkur og doyði á ferðini. Áðrenn hann doyði gav hann sonin boð um at blaka skrínið hjá sær á sjógv og at búsetast, har tað rak upp á land. Skallagrímur gjørdi, eins og pápin hevði sagt, og hann fann

høvdu sætt av landi og komu skjótt til hjálpar. Eina ferð, meðan hann var á seiða­bergi, datt hann á sjógv. Ein dóttur hansara, sum var við og gjaraði út, var hjartkipt, tá hon sá faðirin svambla útfyri, tí

skaðin var avmarkaður til, at tað tók longri tíð at reinsa fiskin, nú teir vórðu noyddir at hála sjógv. Álitið telur tað ikki minni enn 32 prentaðar síður. Tað varð lagt fram 7. oktober 1933. Álitið snýr

var altíð ein høgtíðsdagur, tá ið oksarnir, sum vóru ársgamlir, fóru av oynni. Teir vórðu koyrdir á sjógv og sleipaðir av einum báti til Smiril, sum tók teir til Havnar, har teir vórðu slakt­aðir. Vit plagdu

var eisini onkuntíð norðan­fyri. Hon var sum ein maður á tann hátt, at hon ræddist ikki at fara á sjógv, um veðrið ikki var tað besta á sjónum. Hon hevði eisini onnur evni. Hvar enn hon kom, varð hon sett

at eingin grind hevði verið í Gøtu í 50 ár. Vanligt hevði verið at koyra øsku av torvi ella koli á sjógv í samband við grindadráp, tí hetta skuldi kyrra grindina. Og nú vóru dungarnir eftir hesi 50 árini