kappa hvørja aðra av ella kappa av sambandið við træið, so verður ikki leingi, at træið følnar og doyr. Og tá hava vit sjálvi sagað ta greinina av, har vit sita og vóru sett. At tað lættliga kann henda
fyri hinum. Hann reis upp, tí skulu vit eisini rísa upp. Tann, sum trýr á hann, skal liva um hann so doyr. Tann tími kemur, tá ið tey, sum eru í grøvuni, skulu hoyra rødd Guðs sonar. Guð, sum vakti upp Jesus
Jesus upprisin. Hetta sigur trúgvin. Og trúgv okkara er sannførd um, at Jesus Guds sonur livir og doyr ikki meir. Hóast vit og skil ikki vil skilja hetta, so fáa vit ikki ytri prógv uppá henda sannleika
At hoyra Harranum til »Tí eingin av okkum livir sær sjálvum, og eingin doyr sær sjálvum. Tí at um vit liva, so liva vit Harranum, og um vit doyggja,so doyggja vit Harranum; annaðhvørt vit liva ella doyggja [...] Hetta ber so tað í sær, sum Paulus síðani sigur: »at eingin av okkum livir sær sjálvum, og eingin doyr sær sjálvum. Tí um vit liva, so liva vit Harranum, og um vit doyggja, so doyggja vit Harranum. Vit
skal hon fara so siga farvæl við mannin, hon er góð við. Eitt link til fortíðina Tá ið mamma hennara doyr, fær hon eitt armband frá pápanum, og hesin lutur gevur henni hug at granska í fortíðini. Men hvør
leiðist. Tað er sum við nógvum monnum í Onglandi. Teir duga tvey orð. Annað orðið er "fucking". Orðið doyr. Tað missir virði. Kódnar í sær sjálvum. Men Jóanes Nielsen skrivar sum fólk tosa. Og tað er óført
ovninum. Doyr út Elduvík er ein lítil bygd. Matstovan, Lonin, er fyri stuttum latin aftur, og nú er so at siga onki, sum dregur fólk til bygdina uttan náttúran. ? Um ongin ger nakað við tað, so doyr bygdin
eldru, sum vóru góð við keisaran. Men eingin mátti vísa sorg. Tað at vísa samkenslu, tá ið onkur doyr, er so djúpt inngrógvið í mentanini í Etiopia. Minnið um keisaran skuldi strikast út. Eingin mátti
kundi gerast frískt aftur. Hesum noktaði hon sjálvsagt fyri. “Um tú ikki gert, sum vit siga, og barnið doyr, so skal tú sleppa at jarða tað sjálv”, søgdu tey. Hetta var ein verulig hóttan. Tað var ein vanæra [...] Hjálp til verandi og komandi mammur Í 1989 var eg til eitt skeið um tuberklar, sum hópur av fólki doyr av á hvørjum ári. Nógv varð gjørt fyri at fáa fólk at koma til kanningar, men tað var ikki lætt. Í
kom oman grótu og illa lótu tey uttan fyri klinikkina. Tað er siður at rópa og gráta hart, tá onkur doyr. Tey byrja longu áðrenn viðkomandi er deyður. Uttugo var eisini sera ringur. Men so fór hann at batna
