I min frustration ringede jeg til en person i ledelsen på Kringvarp. Her, troede jeg, at man ville have forståelse for mine argumenter. Jeg blev da også lovet, at man ville tage det op til debat på red

nógvar møguleikar – á íleguøkinum, møguleikar einki annað samfelag hevur. Á veg heimaftur eystur um hav fekk hetta tankarnar at sveima um teir ótrúligu møguleikar okkara fantastiska náttúra hevur borðreitt

eisini, at vit verða noydd at vísa í verki, at vit verja okkara náttúru, at vit verja okkara djóralív, hav, vøtn o.s.fr. Vit skulu ikki undirmeta, at nútímans ferðafólk seta krøv til góðsku, og at tey eru tilvitaði

i arbeiði, sum Før­oya Tele hevur gjørt í Het­landi í sambandi við kol­vetn­is­útbyggingarnar til havs og á landi. Hetlendingar eru áhugaðir at fáa Føroya Tele til at gera fleiri uppgávur í Hetlandi eitt

øðrum? Hetta er eftir mínari fatan ikki í lagið og er totalt langt úti. Vit hava nú fingið álagt eitt hav av gjøldum og nú má vera nokk, tann vanligi borgarin klárar ikki meira av avgjøldum allatíðina og landsins

Hann hevur latíð hav tein serliga áhuga til blýantin. Heilt frá barnsbeini av hevur honum dámað væl at tekna, og tað var eisini orsøkin til, at hann fór niður til Danmarkar á Kunsthondverkaraskúlan í 1957

Aftur ein møguleiki. Men. Lat ikki løtuvinning stýra hesum, sum so mongum øðrum, vit hava roynt. Hav prísirnar á einum støði, ið fær fólk at siga:” Hatta vilja vit royna aftur”. Ger ikki sum matstovan

Hvørja ferð, eg hoyri Imagine, tað er ikki so ofta, tíbetur, minnist eg páskirnar, sum skolaðu út á hav, meðan poppsangarin úr Liverpool bað okkum ímynda okkum, at einki var. Ein høgtíð var dripin við enskum

Eitt vakurt útsýni eystur í hav, har Lítla Dímun við sínum serstaka, vistfrøðiliga fenaði, hevjar seg upp úr Suðuroyarfirði. Bygdin eigur eisini raskar, dugandi sjómenn, ið hava dirvi og áræði at taka

stumpurin við agnhaldinum fæstur í rumpuni á henni. ”Men hvad kan man gjøre ved saadanne mænd, der ikke have snøre i eje”.