Samansett. Tað vita øll, ið eru, ella hava verið, foreldur, systkin, omma, abbi o.s.fr. at tannáringum. Ofta verða spurnatekin sett við hví, vit ungu eru sum vit eru, og hví vit gera sum vit gera. Í hesum l
sosialu miðlunum, bæði við navni, mynd og onkuntíð eisini við bústaði og telefonnummari. Talan er ofta um sokallaðar hatursíður, merktar av grovum persónligum ákærum, siga tey trý fakfeløgini. Tað hendir
sigur, at tíbetur eru øll álopini víst aftur og bard niður, sum hann málber seg. – Hesi álop eru so ofta sett fram, at tað mest av øllum minnir um eina skøvaða plátu. Tað er bæði troyttandi og tyngjandi
er ivaleyst tí, at streymurin um Føroyar melur í klingur. Men, aliøkini eru ymisk, og tað vísir seg ofta at vera frægast við lús, har útskiftingin av sjógvi er góð - ella, har streymur í størri mun dregur
kongadømi, tá umræður rehabiliteringsinnsatsin, men skulu stýra og menna sama vælferðarsamfelag og ofta somu brúkarar. Ongin samskipan og onki samstarv er millum sjúkrahúsini. Besta loysnin er ein depil
rundferð í kommununi. Men hann heldur, at ikki minst er hetta órættvíst ímóti hýruvognunum í Havn, tí ofta standa teir fyri einki, samstundis sum at Bussleiðin flytir útlendsk ferðafólk fyri einki Annfinn
hevur eina aðra kós. Og Jacob situr altso sjálvur í landsstýrinum. Hetta má hava verið umrøtt ógvuliga ofta í Tinganesi, tí tann fyrsti kunnandi fundurin millum landsstýrið og donsku stjórnina um radaran var
egni búskapur og tað, sum vit sjálv skapa hvørt ár, vaksið úr 7 milliardum upp í 21 milliardir. Hóast ofta vánaliga stýring og afturstig. Vit kunnu uttan himpr spyrja allar føroyingar: Hevur tað gingið verri
á egnum viðurskiftum. Tað er ikki altíð, at vit gera okkum so nógvan ómak við “at rokna tað út” – ofta er tað tiltrúgvin til egna mátt og megi sum er drívmegin, sum drívur okkum at náa okkara dreymum um
tí hann heldur, at tað er ov stór óvissa um, hvussu trygt koppingarevnið er. Sjálvur er Pál Weihe ofta spurdur um hann heldur, at tað er best at lata seg koppseta. Og har er svarið eitt treytaleyst ja
