peruni, so hon ikki bara brast, men brotnaði í smápetti, sum duttu niður á gongubreytina og søgdu "pling – pling". Tá mundi nálin mist ta allarsídsta av tí sindri av móti, hon hevði eftir. Gøtulyktin var hennara [...] úthurðin ein stóran rút, og alt í einum hoyrdist ljóðið av brotnandi glasi. Og tað segði ikki bara "pling – pling" sum peran í lyktapelanum. Tað segði "plunk – plønk – plonk og krasj", og samstundis kom ein hvirla

, og nú fór ungdómsvinkona mín Ingunn frá okkum. Fyrst, eg hitti Ingunn Winther Olsen, segði tað PLING! Vit vóru á bylgjulongd umgangandi! Hóast vit als ikki líktust ella kanska júst tí, so funnu vit hvørja

teirra í iva um, at Fámará bar av øllum. - Tað var so løgið, ja, heilt absurd, at tað segði bara pling beinanvegin, tá vit komu higar. Her var nógv at taka fatt í, men tað løgdu vit líka í. Her kundu vit

hetta einans gjørdi meg svangan eftir meira, greiðir Sonni Ragnar Nattestad frá, meðan eyð­kenda pling-ljóðið frá Facebook úr snildtelefonini órógvar okkum eitt vet. Í hin­um endanum vil René Shaki Joensen