longu, tá tú komst inn í forhøllina, har skrásetingarnar av luttakarum fóru fram, stóð ein útstappaður oksi og ein útstappað ísbjørn. Tá vit fregnaðust, um hesi bæði stóru og hábærsligu dýrini høvdu nakað við

at vera kópur. Og tað vísir seg, tá vit koma til hetta, at tað er eitt omandottið neyt. Helst ein oksi ella annað ungneyt, sum onkur ivaleyst saknar onkustaðni. Svart hevur hetta verið livandi, men nú

húskallur vágaði at hava at honum fyri hetta, svaraði bóndin: "Stendur tað ikki skrivað, at um ein oksi dettur í brunnin, skal hann hjálpast upp aftur eisini ein hvíludag?" "Jú", svaraði húskallurin, "men [...] til vana at detta í brunnin hvønn sunnudag, so má annaðhvørt brunnurin fyllast upp ella ein slíkur oksi seljast!" Hvíludagurin er ikki til fyri Guðs skyld. Fyri hann kann tað gera tað sama, men hann hevur