Tað var bóndin, sum av grádigheit tvingaði fólkið á garðinum, at tey eisini
skuldu arbeiða sunnudag. Tá ið ein húskallur vágaði at hava at honum fyri
hetta, svaraði bóndin: "Stendur tað ikki skrivað, at um ein oksi dettur í
brunnin, skal hann hjálpast upp aftur eisini ein hvíludag?" "Jú", svaraði
húskallurin, "men um nú oksin fær sær tað til vana at detta í brunnin hvønn
sunnudag, so má annaðhvørt brunnurin fyllast upp ella ein slíkur oksi
seljast!"
Hvíludagurin er ikki til fyri Guðs skyld. Fyri hann kann tað gera tað sama,
men hann hevur givið hvíludagin fyri menniskjunna skyld.
Sunnudagurin eigur ikki at vera ein plága, men ein sonn Guðs gáva til
menniskju. Guð vil ikki, at vit skulu liva á hesi fold fyri at vinna allan
heimin og ongantíð geva okkum stundir at hvíla og at hugsa um seg. Tað má
kennast tóm og meiningsleyst fyri eitt menniskja, einki at hava at síggja
fram til, uttan bara at arbeiða og vinna pening alt lívið.
Fyri tey kristnu kennist tað signað og gott, bæði at síggja fram til sjeynda
dagin í vikuni, tá ið tey kunna leggja niður verðsligt sinni og hvíla kropp
og sál eftir eina strævna arbeiðsviku, men eisini at síggja fram til eina
æviga sabbatshvíld, tá ið lívsins arbeiðsdagur er av. Sunnudagurin eigur
eisini at minna okkum á ta ævigu hvíldina í Guðs ríki.
