og hansara líkar her á landi áttu eftir mínum tykki at verið spurdir, um teir kenna ábyrgd av neyð, køvdari lívsgleði og í ringasta føri lívláti, elvt av koronuátøkum. Har er einki skil á hjá
buksur umframt undirklæðir. Í jakkanum hevði hann pass, kontrakt og onnur pappír. Hann klagaði sína neyð fyri tí hægsta í hotellinum, men hann segði, at tað kom ikki sær við. Vit máttu sjálvir passa okkara
motorurin, og hvat teir so enn royndu, fingu teir ikki motorin í gongd aftur, og tí vóru teir í ringari neyð. Langt um leingi bar ein maður á deksbátinum “Nolsoyar Páll” eyga við okkurt langt burturi, og fóru
Símun Jóhan vaks upp) mintist tað so væl, hvussu abbi gekk inn og út hendan dagin. Tað var sum stór neyð gekk á hann. Hann segði tó einki. Tá hann sá, at kíkar og árar rókust niðri á Buginum, skilti hann
hjá honum at koma heim og verða hundsaður til av konuni. Marcher var so trivaligur, at tað var við neyð og deyð, at hann slapp niður í maskinrúmið á Smyrli. Maskinmeistarin, sum ikki slapp niður í maskinrúmið
gott. Teir høvdu eisini mat við sær. Teir kundu vera uppstoppaðir, so teir skuldu ikki havt nakra neyð sum so. Men sum frá leið kom órógv á tey heima. Elin og vermamman Poulina gingu uppi alla náttina
mistu her, øll sorgarboð os deyðin ber. Frá landi legði mong ein skúta, at hjálpa teim úr havsins neyð, men mansins megd mátti lúta. Tí havið tók og teimum beyð at bera sorgarboð í havn, teir sukku djúpt
er á konufólki til nøring, um Føroyar ikki skulu avfólkast og doyggja út. Hetta vita nú eisini tey neyðars flóttakonufólkini í Suðureuropa! Tað er trupult at finna orð fyri hesum. Men eingin er f
, hevði ikki flutt seg ein tumma, og eftir at uppskotið var endað í tinginum, var eg um at koma í neyð av hesum málinum. Dagin fyri sum málið kom á tingsins dagsskrá, fekk eg at vita, at Fólkaflokkurin
smíða lógir, væla um teldur, grøða sjúkur, fáast við støddfrøði ella kanna alheimin. Men hvussu við neyð, bardaga ella ófriði? John Keating í Dead Poets´ Society fortaldi sínum næmingum, at skaldskapur
