bilitúrar við Åge, og tók hann við tær, har tú fór. Tú var bundin 24 tímar um døgnið, hann skuldi hava hjálp til alt. Hann vildi vera heima, og tú vildi eisini hava hann har. Tú kláraði tað so væl mamma. Tit

fakfelagsfrontinum endar ongantíð. Men nú er røddin hjá sterka formanninum, sum sum smádrongur mátti fáa hjálp at bera mammu síni koppastell heim sum gávu hann hevði keypt fyri pengar hann sjálvur hevði forvunnið

Tí at missa teg er tyngri enn eg orki at bera, men ein dagur fer og tann næsti kemur og við góðari hjálp letur alt seg gera. Harrin tekur, Harrin gevur. Eg takki fyri tey 34 árini eg átti mítt babba. Eg [...] Hjá okkum, ommu og abba, á Tórsbyrgi. Tær dámdi ikki at sita hendur í favn. Tann, ið spurdi teg um hjálp, mundi ikki fáa eitt nei. Babba, tú elskaði eisini at gera teg til gjøldur millum okkum, tíni børn [...] mær til tín. Hendan tíðin hevur verið, og er enn hørð hjá tær, men tú hevur verið mær til so stóra hjálp, og eg eri glað og heldig at hava teg til mammu! Heidi

sótu mamman og seks børn, tað yngsta hálvt ár. Mamman bleiv sjúk, og frá hjartagóðum fólki fingu tit hjálp so tit kláraðu tykkum. Henda tíðin hevur eisini sett síni spor í lívi tínum. Tú hevur heldur ikki

1930. Fyrsta árið búðu tey í Tjørnuvík og síðan fluttu tey til Eiðis. Sannelena tók til, hvussu góða hjálp, hon fekk frá vermammuni Súsannu, tá ið hon kom í húsið. Pedda var fiskimaður, og hon segði, at "eg

løgd undir skurð og fekk eftirviðgerð; men tað gevast tó tíanverri atsóknir, har bæði mannaráð og hjálp og verndargarður likamsins ikki klára at byggja borð fyri báru ? og nú hálvtannað ár aftaná andaðist

tú bæði at fáa málið aftur og ikki minst títt hondarbeiði, sum tú gekst so høgt uppí. Við nakað av hjálp frá abba megnaði tú við einari hond at brodera so nógvar dúkar, at um ikki hvør, so annarhvør gestur

lesivegleiðari. Á hesum øki avrikaði hon sera nógv, sum var mongum næmingi við lesitrupulleikum ein stór hjálp. Vit starvsfelagar minnast við gleði, hvussu mannagongdin hjá Liljuni við at prikka og strika sjálvljóð

álvari í, altíð tann sama, so smílandi blíð. So djúpt inn í hjartað tann sorgin meg skar, at eingin hjálp var at heinta hjá tær, nú tá í sjúkan hjá tær kom á gátt, og dagurin slóknar, og tað gjørdist nátt

frælsi og sosialt rættvísi. ”Eg havi altíð roynt at virka fyri sosialum rættvísi, at tey, sum hava hjálp fyri neyðini, eisini fáa hana”, skrivar hann einastaðni. Jógvan Sundstein var eisini ein gudsóttandi