kemur inn, tí tað vísir seg at vera alneyðugt, at ungdómurin gjøgnum eina miðvísa norðurlendska uppaling verður tilvitaður um týdningin av at kenna á sær norðurlendska samleikan. Ungdómurin raðfestast
vilja hoyra? Tað er júst í hesum, at tað almenna skal koma foreldrum til hjálpar og vísa á, hvussu uppaling uttan harðskap fer fram. Tá er góður møguleiki at bróta óvanan, sum man hevur við sær heimanífrá
børnini vóru smá, so hava Ragnhild og Jóhan megna at lagt nógv gott niður í børn síni, við eini uppaling ið byggir á kristnu trúgv foreldranna, har trúfesti, erligheit og sakligheit eru meginreglurnar
í nýggju øldina sum tey í grannalondum okkara. Vit eru meira traditiónsbundin bæði í samband við uppaling og í aðrar mátar, og hetta ger, at vit kanska taka tað meira róligt við øllum tí nýggja sum er uppi
H.O.C. Zinck (1746-1832). Í hesum liggur upplýsingstíðarinnar ynski um eina breiða musikalska uppaling av fólkinum. Tá Waagstein ynskir musikalskt at uppæla føroyingar so er einki at ivast í, at hann
? Føroyska fólkaskúlalógin sigur, at skúlin skal geva næmingunum eina ”kristna og siðalagsliga uppaling”. Harumframt er siður í føroyska fólkaskúlanum, at hava morgunsang áðrenn undirvísingin byrjar.
gera, má vera samdur við okkum um, at hetta er ikki í lagi. Tala vit ikki at, tá so er, er okkara uppaling farin á glið, og vit hava ikki gjørt skyldu okkara sum foreldur og skúli. Eitt skulu tit vita, og
dryppar úr Bíblium, ella um blind fáa sjónina aftur. Vit eru øll ein partur av einari kristnari uppaling, og áttu vit tí øll at kunna liva saman, uttan mun til, um vit hoyra til tann partin av Føroya fólki
Upp-runin hevur allastaðni verið, skrivar hann, spæl barn-anna í øllum sam-feløgum. Í grundini hevur øll uppaling allastaðni verið at leggja niður í børnini tey virði, sum foreldrini sjálv høvdu tikið við frá fedrum [...] vóru so nógv burturstaddir tá á døgum, og tí vóru tað mest mammurnar, ið tóku sær av børnunum og upp-al-ing teirra.« Gamalt og ungt Aftanfyri tað friðarliga bygd-ar-lívið lá tó mangan ein hørð verð, sum
Hjá okkum sum børn var ongantíð nakar ivi um hvar vit høvdu tykkum, tit vóru heilt einig í okkara uppaling og var hetta okkum ein stórur tryggleiki. Tá vit gjørdus 18 ár helt tú uppat við at uppdraga. Tá
