ótrúliga nógv fyri ólukkurnar hjá øðrum. Klaus Rasmussen ljóðar sannførandi, tá hann skal útgreina sítt egna uppáhald um at leiðandi røddirnar í samfelagnum tekna eina órímiliga fíggindamynd av bankanum. - Tað

at tingfólkini koma undir somu skipan sum vanlig fólk. Væl kann vera, at ein ikki velur, hvar sítt egna arbeiðspláss liggur, men tað er ikki grundarlag fyri at gera eina skipan, sum hevur til endamáls at

at tingfólkini koma undir somu skipan sum vanlig fólk. Væl kann vera, at ein ikki velur, hvar sítt egna arbeiðspláss liggur, men tað er ikki grundarlag fyri at gera eina skipan, sum hevur til endamáls at

at tingfólkini koma undir somu skipan sum vanlig fólk. Væl kann vera, at ein ikki velur, hvar sítt egna arbeiðspláss liggur, men tað er ikki grundarlag fyri at gera eina skipan, sum hevur til endamáls at

lagnum, sigur hon. Lív er enn ikki limur í nøkrum tónleika bólki, men hevur ætlanir um at stovna sín egna bólk. - Eg og ein vinkona hava ætlanir um at stovnað ein bólk, men eg veit ikki júst nær, sigur Lív

verður hildin, er eingin ivi um, at stovnar og einstaklingar taka ímóti degnum, og hann fer at fáa sítt egna fjølbroytta lív og innihald á hvørjum ári, leggja tey afturat.

fíggjarligt ískoyti frá donsku skattgjaldarunum, sum í løtuni berjast við ein­um risahalli í sínum egna húsar­haldi. Og so koma vit til útfor­jabb­aða kjakið um vit hava ráð at veittra blokkinum farvæl [...] at koma heim til. Teir sóu m.a. eitt samfelag, sum materielt sæð ikki var nógv øðrvísi enn teirra egna. Eitt samfelag við framkomnum vinnulívi, nú­tím­ans infrastrukturi, egnum universiteti, sjopp­ing

lívinum. Óndskapur er at lata standa til. Óndskapurin fær orðið, tá vit gevast við at ivast í okkara egna fullkominleika. Tann óndasta gerðin er at kasta ábyrgdina frá sær, at lata onnur hugsa fyri seg. [...] velur at verða eitt amboð hjá øðrum. Menniskjan verður ónd, tá hon velur at geva seg yvir til sín egna óndskap. Tí eru tað ónd menniskju, sum standa aftanfyri og sum hava framt yvirgangsatsóknirnar í USA

ferðast í bøssaumhvørvinum í Keypmannahavn. Býurin, sum føroysk samkynd verða burturvíst til, tí teirra egna móðirland ikki vil vita av teimum. Á bøssabarrini Oskar Og vit skrúva tíðina nakrar fáar dagar aftur

Norðuratlantshavi tykist ikki at gjøgnumskoða tað. Hetta fær hana eftir øllum at døma ikki at grunda um egna lut sín í ríkisfelagsskapinum. Hjá hesi stoltu tjóð endaði alt í einum goragangi um, hvør ið skoytti