tær væl. Vit vitjaðu kinesiska múrin, har tú ranst fremstur niðan eftir bratta múrinum í 35 hitastigum fullur av vón um, at hóast lemjandi sjúku, so var kanska ein framtíð at hóma. Vit vitjaðu eisini Himmalska
mamma saman við okkum børnunum fór niðan í Brekkuna at vitja tey, ella at tey vóru í Blásenda og vitjaðu okkum. Pápi mín og pápi Sigurd vóru góðir vinmenn og rósti pápi Jacobi altíð, hvussu góður skilamaður
hond. Saknurin var stórur, tá ið abbi doyði. Hóast børn, ommubørn og langommubørn mangan vóru og vitjaðu hona, var tað altíð eitt tómrum eftir abba. Tíðarskeiðið hjá ommu er runnið. Aftur standa eini hús
bert fyri at nevna nøkur lond. Seinastu ferðina hon gjørdi 84 ára gomul, var tá ið hon og mamma vitjaðu meg í Frankaríki, har eg var au pair genta í Suðurfrankaríki. Tað var ein fragd at uppliva hana har
arbeiði, skuldi enda sínar dagar soleiðis, er heilt ófatiligt, ja óveruligt. Børnini sakna abban. Tey vitjaðu hann ofta, ímeðan hann var sjúkur, og hart var hjá teimum at siga honum farval. Tey tosa ofta um
síðsta kom í helvt, tvær aðrar vóru bílagdar. Men sporini eru tald góði pabba. Tá ið abbabørnini vitjaðu teg á hospitalinum, ynskti tú at fáa tveir mánaðir afturat saman við teimum. Tú fekk bert nakrar
plantaguni í Trongisvági og spákaðu okkum inn eftir Ovaravegi. Eisini vóru vit kai-túr, har vit vitjaðu eitt russiskt hjálparskip, ið lá við kai. Haðani stavar myndin, ið er løgd við her. Á jóansøku
vársfjall ella millum hoygging og skurðfjall. Í 2005 var hann í North Carolina saman við okkum og vitjaðu beiggja mín, sum tá búði har í samband við arbeiði. Hetta var ein ógloymandi túrur fyri okkum øll
bara okkurt við vágafólki har í bygdini, men hevur hesin kennskapur hildið sær til denna dag. Vit vitjaðu hvønn annan, snakkaðu um felags forløg og tað uttan nærri skyldskap. Tá eg las niðri og búði í
i, sum hann og Margrét, kona hansara frá Norðfirði, vístu okkum í teirra vakra heimi, tá ið vit vitjaðu tey í Suðuroy, tá ið klubbin helt ársveislu. Vit hava djúpa samkenslu við Margrét, dötrunum Karinu
