tú so hoyrdist í kjallaranum var gleðin enn størri, tí nú var tú heima aftur hjá okkum. At koma í Guds hús dámdi tær sera væl. Í nógv ár var tú klokkari í kirkjuni, eisini var tú í nógv ár í kirkjuráðnum

mening med alt har aldrig rigtig gjort noget brutalt men det kan jeg gøre nu for gælden er betalt gud hør mit råb for jeg har talt Vers: Nu er jeg ikke helt som før tænker på ting hvor jeg burde sige eller

skildur frá tí man elskar, tá er gott at eiga so nógv góð og vøkur minnir, sum vit eiga um Signar. Má Gud signa og styrkja tykkum øll, konu, son, foreldur, systkin og svigarforeldur í tykkara stóru sorg. Heilsan

sunnudagar, tá babba læs úr Bíbliuni og vit bóðu saman. Vit lærdu týdningin av at koma í Guds hús saman við Guds børnum. Foreldur okkara lærdu okkum ígjøgnum teirra lív at kenna Jesus og hetta eru vit sera

vit stunda eftir Álvur góði. Vit koma aftaná ein dagin, nær hesin dagur verður vita vit ikki, eina Gud í himli veit. Men eitt vita vit, hann ger staðin tilreiðar. Tungt var í kirkjuni at sita og síggja

Hinumegin lívsins sund Eitt er tó ið stuðlar meg Setir kós á lívsins hav Leiðir tá meg fram á veg Orðið, Gud mær gav Chris Jan

okkara kæra heim og okkara góðu og trúføstu foreldur. Mamma legði lív sítt í Harrans hond og hevði ofta Guds orð á munni. Henni dámdi serstakliga væl ein danskan sang, sum hon ynskti, at vit skuldu syngja til [...] a, og varð hann tá sungin á føroyskum. Fyrsta ørindi ljóðar so: Hvilken lykke det skal blive, når Guds børn må komme hjem. Ingen kan den fryd beskrive, som i himlen venter dem. Ærað verði minnið um mammu

senn eg fái. Ríka troyst til stirda sál og ond! Hví nú stúra? Lít á Harrans náði, alt jú hvílir í Guds faðirs hond. Hann, sum alt mítt ber í faðirb armi, hvønn ein dag á fold mær senda vil partin mín av

tíðina vitjaði hann javnan samkomuna Vitnið í Hvalba. Vit drýpa høvur í takksemi. Gud vælsigni minnið eftir okkara kæra Kaj. Gud vælsigni alla familjuna. Brynhild Chr. Wasa Brynhild Chr.Wasa var fødd í Havnini [...] hugnaligt prát fingu vit, og serstakliga minnast vit at Erik tosaði um trúgv sína á Harran. Tað var við Guds hjálp, at hann var komin ígjøgnum, nú sjúkan var har, og hann segði, at framtíðina hevði hann lagt

tokuta hugaheimi. Men um dagurin endiliga skuldi borið okkum líðing og deyða, er eitt tó heilt vist; Gud er við okkum í øllum lívsins viðurskiftum. Hetta verður sagt okkum, sum eftir eru. Tað er sum eitt