av fakligum, fysiskum, sálarligum og/ella sosialum trupulleikum. Hesi børn, sum ikki trívast, eru ofta ótrygg, bangin og hava tískil ikki møguleikan at mennast, fáa tey ikki røttu amboðini. Børn, sum stríðast

– Tosa vit um føroyska list, er tað ofta naturalistiskir landslagsmálningar, ið koma til hugs av teirri orsøk, at hetta slagið av list fyllir serliga nógv í føroysku listasøguni. Men hvat sermerkir føroyska

and entrepreneur, in charge of this first export.” Sjúrður var í skiftandi vinnum í arbeiðslívinum, ofta í leiðandi funktiónum. Hann fekk sær fiskivinnuútbúgving í Noregi. Eftir tað var hann til skips, arbeiddi

Ofta verður tikið til, at tað er serliga á heimavølli, at stigini skulu koma til høldar. Hetta var tó ikki galdandi í teimum trimum uppgerðunum millum AB og NSÍ hetta kappingarárið. NSÍ vann báðar dystirnar

hálvleiki, men eftir steðgin var tað væl frægari, og tá syrgdu vit fyri, at tað ikki var so innviklað og ofta kiksað, sum tað var í fyrra hálvleiki, sigur Rasmus Nolsøe, sum er hjálparvenjari hjá Víkingi við

hálvleiki, men eftir steðgin var tað væl frægari, og tá syrgdu vit fyri, at tað ikki var so innviklað og ofta kiksað, sum tað var í fyrra hálvleiki, sigur Rasmus Nolsøe, sum er hjálparvenjari hjá Víkingi. Jákup

tína uppgávu, so er tað onkur annar, sum skal taka tín part. Tað hóvar teimum fægstu. ##med9## *** Ofta verður tikið til, at havið tekur og havið gevur. Vit brúka tað í samband við sorgarleik ella gleði

ímillum Drottin og mannafjøld FASTAN SESS Vitjar tú eina av teimum smærru bygdarkirkjunum, er helst ikki ofta, at tú ikki fært sitipláss. Men eitt annað er, at í mongum bygdum er tað so, at tá ein er til gudstænastu [...] sum hon ”átti” niðri í kirkjuni. Men so eru tað eisini tey, sum eiga sín fasta sess uppi á loftinum, ofta beint við har organisturin situr og spælir. Soleiðis er eisini her í Kunoyar kirkju, har 83 ára gamli [...] lið, sum kann fylgja við og siga frá. - Jú, eg havi skilt, at hetta dámar teimum væl. OKKURT MANGLAR Ofta verður tosað um tey trúføstu kirkjufólkini, sum sunnudag eftir sunnudag, og ár eftir ár, leita sær

vitjaðu teg nakrar ferðir, og ringdu javnan. Sigast skal, at tú var nógv raskari at ringja enn eg. Ofta endaði tú samrøðuna við at siga, ”Eg trúgvi uppá Jesuspápan”, andligi føringurin, tú sum barn hevði [...] taka eitt jam, har tit nú eru? Tann sangurin hjá mær, ið stóð Amariel næst, er sangurin: Eg síggi teg ofta, ið er av einum kassettubandi frá 1990. Satt at siga, veit eg ikki hví, men hann dugdi hvørt orð,

pensjónistum, har hon – enn sum áður – er ein virðilig og sterk rødd, ið aftur nú tænir teimum, ið ofta eru fyri vanbýti og ikki altíð sjálvi tala sína søk, nevniliga pensjónistunum.” Jonhild Kjærbo er