tey gitnu einhyrningamyndateppini (the unicorn tapestries), ið eru vovin meisataraverk úr miðaldar­bret­landi, har kristinsøgan er saman­bregdað við eldri heidnari ikonografi og myndamáli. Her er ein ørgrynna

hesa hending fóru vit til eina hernaðarlegu fyri at koma fyri okkum aftur. Hetta var ein ring tíð hjá bret­­um, tí teir óttaðust fyri eini týskari innrás, sum Hitler eisini alment hótti við. Tað mundi vera

var telegrafstøðin í Havn og káp­ul­húsið í Sandagerði, sum hevði und­ir­sjó­v­arsamband við Stóra­bret­land. Hervaldið hersetti Skansan og kravdi annars innivist til ymisk enda­mál: skrivstovur, sjúkrahús

vóru við eina avmarkaða tíð út í eitt. Eg minnist, at einaferð var Leivur tríggjar túrur uppí slag í Bret­­landi og landaði uttan at koma heim ímillum. Tað var besta árið hjá teimum. Teir fiskaðu 882 tons

Tað sama skuldi helst ikki henda Honnu. Tá ið tað var so trupult at koma beinleiðis úr Føroyum til Bret­­lands, avráddu vit at fara um Noreg. Har komu vit fyrst at búgva eina tíð hjá Nordinu, sum var mostir

hann fekk trupulleikar við at fáa uppi­haldsloyvi í Congo endurnýggjað. Tá ið Daniel kom aftur til Bret­lands seinast í 1903 sigst, at hann hitti uttanríkisráðharran Lord Lansdowne, har hann greid­di frá

fólkatali­num vildi hetta svara til, at 10.000 mans í besta aldri doyðu bert ein dag í Danmark. Í Bret­landi hevði tað svara til 100.000 mans og í USA 500.000. Hetta eru so ógvuslig tøl, at tað ber snøgt

Fiski­manna­felag, sum hevði við vektina at gera. Í Fuglafirði varð fiskurin umskipaður og sendur til Bret­lands. Vit vóru síðan regluliga avrokn­aðir hvørja ella aðru hvørja viku. Ferjá Vit fingu okkum e