mátti Johannes tíðliga átaka sær part av forsyrgjaraskylduni, hóast mamman var røsk til hendurnar. Vanligt var, at dreingir í Havn vóru konfirmeraður um várið, og tí fingu kjans við skipi beinanvegin
sær breiðan sterkan fetil við góðum teggjum, sum hann festi um vognarmarnar. Við fetlinum um herðarnar dró hann so einsamallur vognin aftur og fram, fullan oman og tóman niðan – eitt hestaarbeiði. Tað bar
hóast eg las nógvan prosatekst, eisini skaldsøgur. Dámdi best tær stuttu norðurlendsku skaldsøgurnar, eisini tær kendu, stuttu fronsku og angelsaksisku, sjálvandi las eg eisini tær meiri langrøkjutu.
spurningar um hetta evni, og aldri troyttist hann av at vegleiða teimum, sum á hann heittu. Sum stundirnar vóru til tað, kundi spyrjarin fáa frá fáum orðum til heilan fyrilestur. Og úrslitið er nú hareftir
ni. Í vár lýsti Búskaparráðið árið 2021 við orðinum normalisering, har útflutningsvinnurnar so líðandi væntaðust at sleppa inn á útlendsku marknaðirnar, og somuleiðis útlendsk ferðafólk
at gróðurseta eitt nýtt mynstur er ikki til. Endin verður hareftir. Sum heild eru tær stuttu søgurnar í savninum tær bestu. Eitt dømi er “Josias”, helst tann besta í hesum savni. Her er eitt brot úr søguni:
fyri føroysku bindimentanina er, at minni verður sniðgivið í vanliga húsarhaldinum. Bindibøkurnar, sum nú eru nógvar í tali, kunnu hjálpa við til, at áhugin fyri at binda heldur fram, men samstundis
hvussu okkara samfelag skal skrúvast saman, hvussu raðfestast skal, og hvat samfelagsressursurnar skulu nýtast til. Hetta sæst eisini aftur í privatlívinum, har tað í nógv størri mun eru kvinnurnar
lærarum og øðrum skúlafólki eins væl og foreldrum til ikki bert at seta sítt álit á politikkararnar. Teir broyta valla skúlan til tað betra. Nýskapanin á skúlunum má fyrst og fremst koma frá fo
best. Vit mugu ansa eftir, at vit ikki skapa tílíkar umstøður fyri børnini, at vit taka møguleikarnar frá teimum at menna allar sínar ríku eginleikar. Børnini kunnu verða skerd og taka skaða av tílíkum
