sær ein lítlan av og á, og sum ikki ivast í, at Várharra gav okkum beinini, ikki bert at ganga til altars við ella at bukka í bøn, men eisini til at dansa við. ’Jesiss’klárar alt Henda miðvísa mannvánda

gudstænasturnar, kann ein somuleiðis staðfesta, at talið á teimum sum fara til altars er minkandi. Í 2005 fóru 1,12 mió fólk til altars, meðan talið í fjør var komið niður á 1,1 mió. Hinvegin løgdu norðmenn í

konfirmatiónina. Eftir prædikuna lýsti prestur, at konfirmantar, foreldur og øll onnur eru boðin til altars skírisdag. Konfirmatión hevur djúpar røtur í kirkju okkara, og hevur frá gamlari tíð verið tvinnað [...] sjáldan. Orðið ”konfirmatión” merkir at játta, staðfesta og styrkja. Fyrr var ikki loyvt at koma til altars fyrr enn eftir konfirmatiónina, men nú er tann skipan galdandi, at eisini børn, sum ikki eru konfirmerað [...] kirkjuni og gevur tí eisini børnum og fólki annars, sum ikki eru konfirmerað, atgongd til at sleppa til altars. Í kirkju okkara er tað ikki eitt krav, at tú skalt konfirmerast, men eitt tilboð. Tó ber til at

rahusinum á Argjum fyri fleiri hundrað árum síðani. Í 1692 vóru hesir lutir í Argja kirkju: eitt altar, kalikur og diskur úr silvuri, ein messuskjúrta úr lørifti, ein lestrabók og ein Kingo-sálmabók við [...] hjá Arge-fólkunum á Argjum, og er nú á Tjóðsavninum. Í 1758 vóru eisini hesir lutir í kirkjuni: altar og prædikastólur, 2 stólar til sjúklingarnar at sita á, haraftrat ein messuskjúrta og ein gamal stoppaður [...] alin, tað eru umleið 8,3 fermetrar. Í 1710 skrivar C. Fers, prestur, at hann má taka argjalimir til altars bæði dag og nátt, og at hann hevur latið bæði vín og breyð uttan at hava fingið nakað aftur fyri

at verða betri. Hugsi, at hetta kennist eisini úr øðrum bygdum, at fólk í sínum lag bygdu sær eitt altar við rondum av bílbilskari hugmynd í orðum og sangi. Hetta stóð hjartanum næst, men ikki so sjáldan

strævin róður. Víst varð lestur lisin heima sunnudagarnar, men nakrar ferðir mátti eisini farast til altars, og tá mátti farast henda langa teinin. Kirkja kom við Norðskála í 1932. Hetta lætti sum rímiligt

gifta seg ein keðiligan myrkan mikudag, enntá í døgurðatímanum. Tá er eisini alt ov hált at ganga til altars. Tíverri, eg fái ikki komið til døgurða í dag, tí eg skal giftast. Tíbetur er trettandi mánaðin ikki

vanakristindómi, vanakirkjugongd, vanaaltargangi. Ikki minst hava tey, ið ikki ganga í kirkju ella til altars ella einki hava við kristindóm at gera, verið sera íðin at tosa um vanar. Men munnu mótstøðufólkini [...] eisini kann vera ein vani? At tað eisini kann gerast ein vani ikki at ganga í kirkju, ikki at fara til altars, ikki at savnast um Guðs orð? At tað eisini er nakað, ið kundi verið rópt vanaheiðinskapur, vana

sigur hann, at tað hevur størri týdning at verða samdur við bróður sín enn at bera fram gávu á Guðs altar. Tann, ið kennir Jesaja profet, veit, at Guð tekur ikki náðiliga móti gávum, sum blóðdálkaðar hendur

Menniskju eru, sum hava so stóra virðing fyri hini heilagu kvøldmáltíðini, at tey ikki tora a tkoma til altars. Ikki er heldur altíð talan um tey vánaligastu kristnu menniskjuni! Einki ringt er í tí at hava stóra