ein fornleivd ella so. Trúgv er umráðandi í so mongum viðurskiftum ? eitt nú undir læknahond og manna millum, hjúnanna millum. Skulu vit hava nakað við Guð at gera, verður altíð spurt um trúgv og lýdni

ein fornleivd ella so. Trúgv er umráðandi í so mongum viðurskiftum ? eitt nú undir læknahond og manna millum, hjúnanna millum. Skulu vit hava nakað við Guð at gera, verður altíð spurt um trúgv og lýdni

einki nøktandi svar á spurningin um hitt ónda í heiminum, hví munurin er so stórur á eydnu og óeydnu manna millum. Vit eiga tí heldur ikki at læsa okkum føst í sovornum spurningum, sum vit ikki hava nakað

trældómi í Egyptalandi til frælsið í tí lovaða landinum. Tá teimum tørvaði mat í oyðumørkini, læt Gud manna regna niður av himni, so at tey kundu eta seg mett. Og vatnið læt hann vella fram úr klettinum, so [...] aftur á, tá hann longur úti í hesum tekstbrotinum sigur: »Eg eri lívsins breyð. Fedrar tykra ótu manna í oyðumørkini og doyðu. Hetta er breyðið, sum er komið niður av himli, at tey skulu eta tað og ikki

ráðagerð við menniskjanum. Men sum gudgivið lív er lívið meir, enn hesin heimur kann rúma. Sæð við manna eygum endar tað ein dag, ein dag hevur deyðin boð eftir okkum. Men yrkjarin veit, at hetta er yvirsjón

er yvirskriftin og grundtónin í sálminum. Dávid lovprísar Gudi fyri, at hann ikki letur rættvísi manna ráða, men letur miskunn ganga fyri rætt. Hann viðurkennir at hann er syndari og at hann hevur brúk

skaparverk og Guds stórleika sum skapari. Alt er so undurfult, sum Gud ger. Og tí er navn hansara stórt manna millum. Gud hevur skapað jørð, sól og mána og alt, sum veksur úti í náttúruni. Alt hetta skal tæna [...] vildi doyggja fyri okkum. Men vit eru ikki stór í okkum sjálvum, bert í Gudi. Vit liva av Guds náði. Manna millum og sum menniskju hava vit eitt ómetaligt virði. Og vit eiga at verja og varða um lív. Lívið

og kærleikans tænarar. Gloym tí ikki at játta, tá Gud krevur játtan og vitnisburð av tær millum manna. Bara soleiðis vil Jesus kennast við teg á evsta degi! Amen. David Johannesen

hildin uttanfyri og onnur hyggja niður á. Tað eiga vit at hugsa um í tí dagliga, tá ið vit ferðast manna millum. Vit mugu ikki loypa nakran um, hyggja niður á nakran ella halda nøkrum uttanfyri. Tað samsvarar

millum nógv og ymisk fólk dagliga, og eg vági at siga, at tað prát, meira enn vanligt, ið hevur verið manna millum um samkomur, samkomulív og trúgvandi ungdóm, tað hevur verið beinleiðis tengt at sendingum