kunnu børn, uttan at tey vita tað, vera til stóran íblástur, tí teirra fatan av heiminum er óspilt og naiv. Tey vita ikki av, at orðini eru næstan sum skraddaraseymað til eina yrking, sigur hann. Hann vísir

hvalir, áir í andarisi, pollamjørki í Havn, sveimandi summarnátt. Hóast eingi av hesum verkum eru naiv ella naivistisk, ber til at siga um summi teirra, at her kemur til sjóndar ein lýriskur dámur, sum

erfaring, fortid og nutid. Det erkendes, at der er et uophæveligt gab mellem disse verdener og at ingen naive koblinger og letkøbte slutninger således er mulige. Men Heinesen forsøger alligevel at få disse to

og endurføða nýggjar týdningar, ið kunnu virka sum klisjeir, sum t.d. mytan um (ur) móðurina, ið er naiv, hetta vísti Anker Gemzøe eisini á. Tað er mangan sum um vitalistiska tilbiðjanin av eskistentialum

vit vinna framá. Samstundis vil eg mæla til skynsemi í tulkingini av gongdini í hesum máli, tí ein ‘naiv’ tulking (eitt nú at falda tons við krónum ella at byggja sínar loysnir á møguleikan at halda altjóða

so spinklum drívhúsi sum HH ger, bara sleppur at grýta við gróti heilt uttan fyrilit. Tað eru nógv naiv fólk í tjóðveldismeinigheitini, sum antin ikki vita, minnast ella forstanda, hvussu hykleriskur og

høvuðsstaðnum. Ein og hvør, ið fylgir við, veit, at hetta fyri tað mesta eru veik, einki-sigandi og naiv uppáhald sum verða sett fram, bara fyri at sleppa sær undan ábyrgd fyri at rakstrarøkini eru vorðin