sumri høvdu vit nóg nógv at gera við at dyrgja eftir seiði til revarnar. Teir skuldu eisini hava feskt kjøt. Vit keypti einaferð ein hest til revafóður. Hann varð frystur og strekti tí nakað. Kríggið beindi

kyrrindi og selja fyri 6-10 kr. Hetta hjálpti væl afturat til húsarhaldið. Av fiskapengunum bleiv altíð kjøt keypt til døgurða. Sum frá leið, vóru teir fleiri, sum keyptu sær maskinbátar uppi á Hvítanesi, táið

serliga minnist at vera í hesum posa, var skerpikjøtið. Hetta kom serliga væl við, tí tey áttu einki kjøt. Tey vóru mong, sum sagt kundi vera um: ”Sæl eru hini miskunnsomu.” Tey høvdu kúgv. Hon mjólkaði hampiliga

jólaaftan. Dunnurnar verða etnar jóladag eftir kirkjutíð. Annan jóladag hevur vanliga verið etið ræst kjøt, men ikki altíð, tað veldst um so nógv annað. Á jólum seta vit saman við familjuni skap á ein part

søgdu øll, men fólk søgdu eisini, at hann leikaði so í, tí hann fyltist ikki. Hann helt, at høvdu tey kjøt, ull, mjólk og fisk, var tað nóg mikið. At gráta, flenna og vísa aðrar kenslur, var ikki fyri hann