innsíggi eg, hvussu heldigur eg eri, at hava upplivað kær­leikan frá tveimum ommum, sum høvdu eitt stórt hjarta fyri sínum ommubørnum. Eg kann ikki siga, hvørja av ommunum, ið mær dámdi best, tí báðar tvær vóru [...] var tiltikin, tí ullin varð seld líka út til Fugloyar. Í teimum smáu húsunum í Norðradali var altíð hjarta­rúm. Tey vóru í alt trettan fólk í húsi, og í hoyna vóru tað enn fleiri. Í húsunum búði abbin, skaldið [...] tí eina og rópti á føraran, “Not so quickly”. Men eingin maður hevði enn klárað at ogna sær ommusa hjarta, og tað skuldi ganga nøkur ár, áðrenn prinsurin á tí hvíta hestinum kom framvið. Abbi og omma hittu

øðrvísi. Fjølbroyttar dygdir Omma hevur nógvar eginleikar, sum eru merkiliga andsagnarfullir. Hon er hjartalig, men ikki øgiliga sentimental. Hon ber við sær virðismikil grundvirðir úr eini aðrari tíð, men er

ikki so langt ímillum barndómin og vaksna lívið, sum tú heldur. Lívið er eitt ævintýr, mann má lata hjarta upp fyri tí. Soleiðis sigur Ole Jakob Nielsen um Hobba-holuna, sum hann sjálvur hevur bygt. Tað er

sum sigur: ”Lat ikki kærleika og trúfesti víkja frá tær, bind tær tey um halsin, skriva tey á talvu hjarta tíns. So skal tú finna náði og fáa yndi, í eygum Guðs og manna” Eg haldi hetta sigur so nógv um hvussu

køldu náttarvakt, har eingi altarljós til gud­ar brenna, har hvør ein vón av fann­kava varð takt, og hjarta ongan hita meir kann kenna; (………..) Sjónleikurin EN FOLKE­FIENDE hjá Henrik Ibsen endar við, at Dokter

Tað er gongd í, merkir Samson. Babba kennir, at húðin á hondini á mammu er heit og vát. Hann hoyrir hjarta mítt duka, og í nasum hansara kennist eitt anga­bland millum sprittaðar hendur inni og tey trý rossini [...] Hann hyggur, meðan Samson spennir eitt lurtibelti upp á mammu og smyr ultraljóðsalvu upp á búkin. Hjarta mítt dukar enn sum áður. – Vilt tú hava kodda, spyr Samson. – Tað hevði ikki verið so galið, svarar

skipunum, eru frískir, áðrenn teir leggja frá landi, sigur Jenis av Rana, kommunulækni. Blóðtrýst, hjarta og lungu verða kannað, eins og ryggur og magi. Tað er eyðsæð, at eingin ivi má vera um, at sjómenn

Odvør í huga at røkja, men hon hevur sanniliga mann, familju og heim, sum eisini stendur hennara hjarta næst. Jógvan á Lakjuni, tingformaður, og Odvør blivu góð 1974 og giftust 6. august 1976. Tey eiga

har politiskir og sosialir mótsetningar spæla ein týðandi leiklut. Við innlivan, humor og heitum hjarta sigur høvundurin eina søgu um kærleika og um menniskju, sum við sínum skapandi evnum vinna fram,

verið og tosað um bøkur sínar, um tað at skriva, yrkja ella eitthvørt annað, sum liggur teimum á hjarta. Hesi tiltøk hava verið hildin nøkur mánakvøld í fjørheyst, og hava kvøldini verið sera hugnalig