var ungur tá, nýliga tilkomin. Jóan Fredrik bað seg við. Hann segði, at onkur, sum hoyrdi til bátin, bar seg undan. »Eg fór við, men Hans Martin, farbróðir, dámdi einki, at eg fór. Honum dámdi ikki líkindini
og kastaði jørð á, sum tørvur var á tí. Tað gamla var at fáa børnini doypt sum skjótast, men hetta bar so ikki til í Dímun. Tann seinasti prestur, sum helt fast um hetta var sandsprestur Blicher Winther
sterkt eftir Sannu systir síni, tí hann var sjálvur lítil til mannar, og Sanna var stór og sterk. Hon bar øll tøðini út um várið og setti niður eplini. So fór hon norð til Eiðis at arbeiða í fiski. Tað var
lak so illa, at teir máttu seta hana uppá land í Føroyingahavnini og so at kalfatra skipið. Hetta bar til, tí tað var so stórur munur millum fjøru og flóð, og arbeiðið varð gjørt í fjøru. Fekk deyðsboð
komu uppí grindina. Teir koma so til mín og vilja hava sín part beinanvegin. Men eg segði, at hetta bar ikki til. Grindin mátti merkjast fyrst, og síðan skuldi hon skiftast. Men tað var tað, at tað var byrjað
við báti. Kundu vit fingið okkara grind beinanvegin. Vit hava langan veg heim.« Eg segði, at hetta bar ikki til, fyrr enn grindin var merkt. Jú, jú tað var einki at gera við tað. Sum eg fari víðari, so
samb. galdandi hjúnarlagslóg hava játtan frá teimum at giftast. Eg var eisini greiður yvir, at tað bar ikki til at fáa eini hús við teirri freist, vit høvdu. So eg mátti eisini fáa greiðu á, um eg kundi
altíð verið veik, men havi altíð kempað meg gjøgnum lívið og valt ikki at bukka undir. Men hesaferð bar altso av hjá mær. Eg orkaði hvørki eitt ella annað, greiðir hon frá. Hon orkaði ikki at eta. Ikki at
at eg hevði koyggju bæði yvir og heim saman við Pollan á Dunga úr Klaksvík. Ja, nógv er broytt, tá bar til at vera tveir mans, sum skiftust um somu koyggju. Fyrsta túr Ekliptika gjørdi aftaná ársskiftið
fara á flot. Her kundi veiðast laksur, kalvi og ymisk onnur fiskasløg. Í villini náttúruni á landi bar eisini til at veiða. Her fæst millum annað elgur og villgeit. Kitimat minnir um Føroyar Anfinn og Jytte
