verið fortald ein stuttlig søga um Hans, pápa Jakku. Hann var gravari í Gøtu. Eina ferð var eitt slíkt brim í Syðrugøtu, at ein gamal kirkjugarður kom undan saman við einum hópi av mannabeinum. Hans fór yvir

til Mýrdalsvíkar, har ætlanin var, at bátur skuldi flyta teir til Reykjavíkar. Men í Vík var so nógv brim, at eingin bátur fekk lagt at har. Teir máttu tí gista har í tveir dagar. Meðan teir bíðaðu, var skipað

sum reglur­nar vóru tá, og hann fekk sítt. Marshall mundi farið á land Í árinum 1900 var so stórur brim­gangur av landsynningi eystan, sum eingin hevði vitað um fyrr. Brimið kom heilt niðan millum húsini

skeið - er okkara dýra leið. Væl stýrdi køna hond, tá kavaguvan fjaldi lond, og brot í íðu vóð, og brim í grasið stóð. So manga skaðanátt tit nýttu tykkar ytsta mátt og tykkar besta skil at leggja knørrin

flagsandi sum ein lambskotin ær, datt hann á dintilin. Spruttið frá honum var so øgiligt. Næstan sum brim við sjóvarstrond á vetrardegi. ?Puha, dekan í fari ikki!? brast út úr honum. ?Hetta er sum ein gløtt

grótinum, tann stórfingna náttúran eru m.a. hansara motivevni. Hann er eisini ein meistari at mála brim og sjógv og eg kenni ongan, sum kann mála grønt sum Arnhold Vegghamar, ikki eingang S. J. Mikines