Jóannes Hansen
Í mest víðgongdu útgávuni eru tað tvey sløg av fótbóltsdystum. Í øðrum borðinum eru tað uppgerðirnar, tá ið dentur fyrst og fremst og viðhvørt tíverri mest sum bara verður lagdur á verjupartin. Í hinum borðinum eru tað uppgerðirnar, tá ið tað verður fokuserað á álopi og møguleikarnar at skora mál í vónini um, at tað fer at eydnast at skjóta í hvussu so er eitt mál meiri enn mótstøðuliðið.
Brigdini og møguleikarnir eru nógvir millum hesar báðar útgávurnar.
Leygarkvøldið spældu EB/Streymur og Víkingur steypafinalu, og tað var ikki hissini finala. Báðir partar vóru tilvitaðir um, at nú galt tað um at leypa á og harvið at vera við til at standa fyri undirhaldi fyri allar pengarnar.
Talan var um treytaleysan álopsfótbólt, og báðir partar eiga rós fyri at hava verið við til at mynda eina tað mest minnisríku og dramatisku finaluna í føroysku steypasøguni, sum røkkur aftur til 1955. Tað var tætt og harvið spennandi í tveir klokkutímar, og talan var fyri tað mesta um væl skipað fótbóltsspæl.
Í føroyskum fótbólti verður ofta sparkað í so nógv, og í føroyskum fótbólti er tað ofta soleiðis, at dygdirnar í samanspælinum ikki eru sjónskar á síðsta triðinginum av vøllinum. Soleiðis varð tað ikki leygarkvøldið. Leikararnir bjóðaðu seg til, teir dugdu væl við bóltinum, teir fluttu seg væl, og ofta var hugflogið stórt, og so var tað bæði krossur og slanga, at ikki færri enn seks mál vórðu skorað í 120 minuttir, og at brotssparkskappingin varð so spennandi og dramatisk.
Á kambinum og í dalinum
Tríggjar ferðir í vanligu leiktíðini og hálva tímanum í longdu leiktíðini var EB/Streymur á odda. Allar tríggjar ferðirnar megnaði Víkingur at svara aftur. Tað boðar frá samanhaldi og fínum liðavriki, sum at enda varð lønt við sigrinum og harvið aðru aktiuni í løgmanssteypinum, sum tað hevur verið spælt um síðani 2009. Fyrsta árið vann Víkingur, og síðani hevur EB/Streymur vunnið tvær ferðir.
Teir í Sundalagnum vóru tríggjar ferðir á veg ímóti sigrinum. Í brotssparkskappingini vóru teir eisini omaná, men so kiksaðu tveir teirra, sum so ofta hava verið bjargingarmenninir, tá ið tað hevur staðið nógv á. René Tórgarð sendi bóltin við síðuna av málinum, og Geza Turi, sum var ein av hetjunum á Víkingaliðnum, bjargaði skotinum hjá Arnbirni Hansen.
Toppskjúttin er ikki hundrað prosent. Hann var ikki millum teir fyrstu ellivu, men hann var orsøkin til órógv ta løtuna, sum hann spældi. Eingin tóktist hugaður at taka ábyrgdina á seg at skjóta sjeynda brotssparki hjá EB/Streymi, eftir at Erling Jacobsen hevði skorað til 8-7. Teir hugdu allir upp á Arnbjørn, sum ikki var álvuligur við støðuna, men hann tók ábyrgdina á seg, og tá ið hann hevði sent bóltin í føturnar á Geza Turi, var eingin endi á fagnaðinum millum teir ljósabláu á vøllinum og teirra viðhaldsfólk.
EB/Streymararnir vóru fattir, hóast talan sjálvsagt var um stórt vónbrot, nú teir mistu á stokkinum, eftir at teir fleiri ferðir høvdu verið á veg ímóti triðja finalusigrinum á rað. Hetta gjørdist ikki teirra dagur, og tað varð staðfest, at tað altíð er øgiliga strevið hjá teimum, tá ið Víkingur er mótstøðuliðið.
Longu í gjár snaraðu teir sær burtur frá vónbrotinum og fóru at fyrireika seg til landskappingardystin í Fuglafirði mikukvøldið. Tað verður stór avbjóðing, nú fyritreytirnar verða so nógv øðrvísi enn hjá mótstøðumonnunum. Men tað ræður um at halda fram at stríðast fyri at verja fremsta plássið í landskappingini, nú møguleikin at vinna greipuna hvarv í ljóshavinum á Tórsvølli.
Vinnararnir
Víkingur legði ógvuliga bragdliga fyri, og víkingarnir vóru alla tíðina álopssinnaðir. Vongverjarnir báðir – Bárður Hansen í høgru og Hanus Jacobsen í vinstru – vóru framrættaðir og raskir, Hans Jørgen Djurhuus líktist sær sjálvum í ágrýtni og máltevi og Sølvi Vatnhamar og serliga Kaj Leo í Bartalsstovu megnaðu nógv í samanspælinum og vístu stórar dygdir í einmansavrikum.
Filip Djordjevic var fremsti maður, og hjá honum haltaði tað í orðsins sanna týdningi. Evnaríki og væl upplagdi Benjamin á Víkingaliðnum varð heilt skjótt skaddur í nærdysti, og harvið hevði hann ikki møguleika at folda seg hundrað prosent út.
Niclas Niclassen var skilagóður verjukendur miðvallari, og Evrard Blé vísti sannan klassa – eldhugaður og skilagóður bæði við og uttan bólt var hann besti maður á vøllinum.
Atli Gregersen koyrdi á sínar menn, og tað var týðuligt, at avrátt var, at Víkinga liðið alt sum tað var skuldi vera frammarlaga. Skilagóði og skjóti Erling Jacobsen var garderingin, tá ið kviku og rappfótaðu mótstøðumenninir royndu seg í skjótum umstillingum, og Geza Turi var eyðsýndur – ikki minst í brotssparkskappingini, tá ið hann bjargaði tvær ferðir.
Hugburðurin og stríðsviljin vóru framúr, og at enda hevði tað avgerandi týdning, at víkingarnir – hóast illa sølaðir og púra útlúgvaðir – ferð eftir ferð megnaðu at reisa seg og svara aftur. Tað boðar frá, at Jógvan Martin Olsen hevur fingið nógv burturúr tilfeinginum.
Tapararnir
Heðin Askham plagar at vinna steypafinalur. Frammanundan hevði hann vunnið eina ferð við B36 – ímóti EB/Streymi – og tvær ferðir við EB/Streymi. Nú hevur eisini Heðin royndina av at standa eftir við ongum, men fallið var verdugt og als einki at skammast yvir.
Tað kom dátt við, at Egil ikki var førur fyri at spæla, og at Arnbjørn bara megnaði ein hálvan tíma. Leif Niclassen og Hans Pauli Samuelsen vóru rappfótaðir og hugflogsríkir, sum vit kenna teir, og Niels Pauli Danielsen vísti við stórum arbeiðssemi og sjálvsáliti, at hann væl er førur fyri at vera við á hægsta støði. Pauli G. Hansen var so skilagóður, sum hann plagar, hóast hann var so mikið darvaður, at hann noyddist av vøllinum, og Pætur Dam Jacobsen og Levi Hanssen ofraðu seg. Gert Hansen og Jónhard Frederiksberg bjóðaðu seg fram í álopspartinum, og tað var Jónhard Frederiksberg, sum eftir snilt samanspæl í vinstru setti hol á. Hann plagdi at skjóta nógv mál, men nú er tað rár hending, at veteranurin skorar.
Marni Djurhuus og Sorin Anghel vóru tryggir miðverjar, og René Tórgarð vísti fleiri bjargingar. Ivaleyst iðra bæði hann og venjarin seg um, at hann skuldi skjóta brotsspark, tá ið ábyrgdin var so stór at verja fyri spørkum úr ellivu metrum.
Topparnir
Víkingur var bragdligur fyrstu løtuna. Tí mundi tað kennast sum klútur í andlitið, tá ið EB/Streymur setti hol á eftir hálvan tíma.
Eftir steðgin var Víkinga trýstið øgiligt. Fleiri sera spentar hornasparksstøður stóðust av. Kaj Leo í Bartalsstovu og Hans Jørgen Djurhuus drógu nógv inn í miðásin fyri at geva pláss fyri vongverjunum, og teir vóru báðir málsóknir. Hans Jørgen stýrdi bóltin í málið til 1-1 eftir horna, og eftir at Blé hevði roynt seg við fluktara.
Málið var sambært dystargongdina fyrstu løtuna eftir steðgin. Eitt korter seinni var EB/Streymur aftur frammanfyri. Dagfinn Forná, sum var góður dómari, peikaði á ellivu metra blettin, eftir at bólturin hevði rakt armin. Summir døma í sovornum støðum, og Levi Hanssen var tryggur av brotssparksblettinum. Løtu seinni helt dómarin linjuna, tá ið hann peikaði á ellivu metra blettin í hinum endanum, og Atli Gregersen var tryggur.
So var neyðugt við longdari leiktíð, og tað gjørdist eitt drama, sum tað leingi skal leitast eftir. Fleiri lógu við krampa á nýggja og harvið tunga undirlagnum, Pætur Dam Jacobsen sá reytt eftir annað gula kortið, og tað kendist sum mønustingurin, tá ið Leif Niclasen eftir snilda fríspæling frá Arnbirni Hansen legði EB/Streym framum 3-2.
Víkingur varðveitti høvdið so kalt, sum tað ber til undir sovornum umstøðum. Atli Gregersen varð sendur fram í álopið, og hóast tað í onkrum førum varð sparkað langt og høgt, so var talan eisini um væl spæld álop. Tað var eftir eitt sovorðið, har innskiftu Joseph Bassene og Fritleif í Lambanum vóru innblandaðir, at bólturin datt fyri føturnar á innskifta Hjartvardi Hansen, sum skoraði.
120 minuttir og so var líka vítt sum sítt.
Tvær ferðir í brotssparkskappingini lá Víkingur undir, men kortini megnaðu illa sperdu og sølaðu víkingarnir at standa sum sigursharrar. Hóast mótstreymurin hevði verið øgiligur!
