TEY, sum lurtaðu eftir orðaskiftinum um ólavsøkurøðuna, merktu sær fleiri ferðir, at tað vóru samgongulimir, sum ásannaðu, at við verandi strategi slepst neyvan víðari. Mælt varð m.a. til at venda gongdini á høvdið og henda áskoðan minti so nógv um uppskot Javnaðarfloksins um eina sjálvstýrislóg, at bæði Dimmalætting og Sosialurin ásannaðu, at í løgtinginum er eitt alternativ til offisiellu landsstýrisætlanina.
EITT er, hvat landsstýrið hevur felt í eitt samgonguskjal og hevur lagt sum grundarlag fyri samráðingum, men eitt annað er, hvat er realistiskt at koma ásamt um í samráðingum við eina danska stjórn, sum hevur læst seg fasta í eina stutta skiftistíð og sum helst ikki vil sleppa tí stóra territoriinum norðuri í Atlantshavi.
TÍ má landsstýrið helst leggja eina nýggja strategi ? ella saðla um, sum Jóannes Eidesgaard hevur mælt til ? um vit skulu taka nøkur verulig stig á sjálvstýrisleið.
HETTA má landsstýrið hava ásannað, tá varaløgmaður tengir tann ætlaða búskapargrunnin við skiftisætlanina. Ætlanin við búskapargrunninum er frálík, men støddin á grunninum kann neyvan koma upp í ta upphædd, sum landsstýrið hevur miðað eftir at fáa í eini 12-15 ára langari skiftistíð.
ORÐASKIFTIÐ í løgtinginum bendir á at tað er eitt alternativ til verandi fullveldisætlan. So er spurningurin, um kjarnin í landsstýrissamgonguni ásannar hetta, saðlar um og sleppur ætlanini um, at fullveldi skal proklamerast, áðrenn yvirtøkur og aðrar tillagingar verða gjørdar og ístaðin tillagar samfelagið í einum nýggjum sáttmála við Danmark áðrenn Føroya fólk tekur endaliga støðu til fult sjálvstýri.
