Vit hav kjakst um at vísa tolsemi fyri fyri minniluta bólkum í samfelagnum, vit hava kjakast um átrúna og politikk, vit hava kjakast um rættin til tilfeingi í Føroyum og hvussu hetta verður umsitið og nógv onnur prinsippiell og týdningarmikil mál.
Í øllum hesum kjaki er ofta komið fyri at tey sum trína fram og hava verið talsfólk fyri týdninginum av at vísa tolsemi, í fleiri førum hava víst at tey hava tol við eitt nú minnilutabólkum og ørðvísi hugsandi, men tá tað kemur til at virða hesi menniskju og virða hugsaninar hjá øðrum menniskjum, á jøvnum føti við við sínar egnu hugsanir, so hevur mangan knýpt.
Tað stóra takið, at fáa tolsemi at trívast í føroyska samfelagnum, er ikki tolsemi sjálvt, tað er lætt nokk í sær sjálvum, men har frá og so eisin til at virða hesi, tú eitt nú ikki er í minniluta bólki við, ikki er í samkomu ella kirkju við, ikki er politiskt samdur við, tað er tað sum veruliga krevur nakað av tær sum persóni, og einans við viðringini fyri hvørjum øðrum, kann tolsemi trívast.
Haldi eg á kvinnudegnum 8. mars vil vísa til hvat Vígdis Finnbogadóttir hevur víst í verki og lært meg, at einans við virðing fyri tí tú samskiftir við, kanst tú fáa virðiligt úrslit.
