Tað fækkast í vinaskara, nú var tað so Magnus, ið átti tørn, einans 59 ára gamal.
Ikki vardi tað meg á nakran hátt, at so skuldi vera, tá vit hósdagin stóðu og prátaðu saman um mangt og hvat. Tú hevði góðar framtíðarvónir, nú skuldu tit bara halda frí og slappa av eitt ár frá gistingarhúsinum »Á Bakkanum« aftan á, at tú og Ingrid høvdu havt eina strævna tíð við at fáa alt at koyra og alt nú gekk nógv betur. Men mongum brestir ætlan.
Altíð var tað stuttligt at tosa við teg, tú hevði altíð onkra skemtisøgu at siga og dugdi væl at siga frá.
Vit hava ikki sæst so nógv hesi seinastu árini, ið tit hava verið í Vági, men altíð var tað sum um eingin tíð var gingin, tá vit hittust, tú var tann sami sum altíð.
Pápi og Magnus vóru góðir vinir og tað besta, ið pápa dámdi var at fara inn á gólvið at vitja Ingrid og Magnus, drekka kaffi, telva, práta um fótbólt. Har kendi hann seg heima og av tí sama havi eg altíð sæð Magnus sum ein góðan vin, vit hava sitið saman í nevndini hjá MB, skotið harur saman og tað vinarlagið hevur smittað yvir á Suna, son Magnusar. Eg kenni meg sum heima, tá eg siti inni hjá Suna og Anne á sama hátt sum pápi kendi seg heima hjá Magnus og Ingrid. Í ?74 tá eg var nýútlærdur snikkari, arbeiddu eg og pápi Magnus, Absalon, saman í meira enn 1 ár og kom eg tá til at kenna henda heiðursmann væl. Absalon hevði sama blíða, men bestemta sinnalag sum Magnus, har var eingin slingur í valsinum, tað, ið teir høvdu at siga, varð sagt og harvið var tað. Har var eingin dupultmoralur. Magnus hevur roynt nógv í sinum alt ov stutta lívi. Hann hevur starvast á Skála Skipasmiðju, sum smiður og sveisari í smiðjuni hjá J. K. Joensen í nógv ár, seinni hevur hann eisini starvast sum timburmaður, havt pylsuvogn í Miðvági og nú tey seinastu árini sum hotelvertur og væl lá eftir hjá honum, hvat hann enn tókst við.
Eg minnist henda hósdagin, at hann tosaði um hvussu glaður hann var, at tað gekst børnunum væl her í lívinum. Tað verður ein stórur saknur hjá tykkum, nú Magnus ikki er her meira. Mátti Harrin styrkt tykkum, ið sita eftir við minnunum. Mátti Hann lagt ein kappa útyvir skelkin, óttan og máttloysið, so einans gleðin, ið var og minnini sita eftir.
Orð eru so fátøk, tá lagnan slær beinini undan einum og ein kennir hvussu stokkut tíðin veruliga er. Kom til hugs eina yrking, ið dóttir mín Jónley hevur skrivað:
Blóman
Nú kennir lítla blóman kuldan,
heystarkuldin harður er,
hon stendur millum túsund aðrar,
tó einsamalla kennir seg.
Hugsar bert um betri tíðir,
saknar heita summarið,
kennir hvussu tíðin flýgur,
hugsar um øll minnini.
Minnist tá alt fór at spíra,
minnist hvussu ung hon var,
síðan tó alt stóð í blóma,
so vakra tá hon kendi seg.
Nú er lítla blóman viknað,
høvur tungt at bera er,
skjótt man blóman finna friðin,
av mold hon komin, at mold hon fer.
Í djúpastu virðing og samkenslu við tykkum, ið mist hava tykkara elskaða mann, pápa, verpápa, abba, son og beiggja. Friður verið við minninum um Magnus á Dalbø.
Valdemar
